real love <3

Ik zat onder de waterval. Er vloog een spettertje van de stroom naar mijn wang. Met mijn hand veegde ik hem moeiteloos weg. Ik was van slag. Alles leek eerst zo perfect, aan het begin van het jaar haalde ik goede cijfers en hield ik me goed aan de regels. Mijn gedrag veranderden destijds. Dit had invloed op mijn hele leven. Ik wou hier niet meer uit. Ik verstopte mijn gezicht achter mijn handen om niet te laten zien dat ik huilde. Terwijl niemand hier zat. Ik kroop in mekaar en zat een tijdje roerloos stil. Ik lette op mijn ademhaling zodat ik kalmeerde. Ik was weggelopen van school omdat ik bang was. Bang voor de gevolgen van mijn streken. Ik kon het niet meer terugdraaien, even in de tijdmachine gaan. Ik deed mijn hoofd omhoog en keek in het water naar mijn spiegelbeeld, had ik mijn wimpers maar niet besmeurd met dat gemise spul. Het hing aan mijn wangen. Met mijn vinger veegde ik de verfvlek weg. Ik bekeek mezelf. Ik was niet eens mooi, al die vampiere modellen waren zo perfect, en ik was zo... zo niet perfect. In mijn hele vampierenleven (30 jaar) had ik nog nooit een vriendje gehad, en in die tijd had nooit iemand tegen mij gezegt dat ik knap was. Ik deed altijd of uiterlijk niet boeide. Maar ik dacht daar eigenlijk continu aan. Als je naar mij keek dacht je niet: Die doet veel aan haar uiterlijk. Ik vond het maar stom. Al die vampieren waren net zo critisch als mensen. Ik hoorde voetstappen aankomen. Snel deed ik mijn haar goed en keek ik of alle verf eraf was. Ik deed mijn handen in het water en veegde mijn gezicht er mee af.
Daar kwam een jongen vandaan lopen, hij vroeg: "Ik hoorde je huilen, waarom huil je" Toen hij mij zag keek hij verbaast op. Ik bekeek hem nauwkeurig. Hij was wel heel aantrekkelijk. Even dacht ik na. "O, emm... ik huilde omdat ik net ruzie had met... emm... met mijn vriendin Meggie. Maar wie ben jij?" "Ik heet Bjorn" Ik smolt bij zijn lieflijke stem, Bjorn was zo een geweldige naam voor hem. Ik was mijn verdriet gelijk vergeten omdat ik helemaal in de wolken van hem was. Hij kwam naast me zitten en deed een arm om me heen. Even wou ik zijn hand weghalen, maar ik vond het wel fijn. Ik snikte wat voor de aandacht en legde mijn hoofd langzaam op zijn schouder. Hij keek me vragend aan. "Heb jij een vriendje?" He, wou hij verkeering met mij, hij kende me net 30 seconde. "Nee, ik ben single." Maar toen dacht ik, er bestond vast ook wel snelle liefde het leek vast onzin, maar ik wou hem zoenen. Ik haalde mijn hoofd uit zijn nek en keek recht in zijn rode ogen. Hij had ogen om in te verdrinken. Opeens begon hij mij te zoenen. Ik stribelde tegen en duwde hem van me af "Ik ken je net man!!" Hij keek me verward aan. Nadat ik hem van me af duwde had ik al gelijk spijt, om het goed te maken zoende ik hem terug. Zijn lippen waren niet koud maar warm. Het was een fijne zoen. Ik stopte met de zoen en keek hem aan. Ik wist niet wat ik nu moest zeggen...