Don't you remember?

De bomen stonden in dichte rijen tegen elkaar aan, niet echt een vast patroon. Sommige helde naar voren en hingen over elkaar heen. Geen enkele boom stond perfect recht. De bodem bestond uit humes, de naalden en andere resten van het bos. De wind streek zacht en teder over mijn wang. Een waterval kletterde op de rotsen. Ik snapte het niet. Ik wist het niet.

Langzaam opende ik mijn ogen. Weer die plek. Hoe lang lag ik hier al? Wat was dit voor plek? Ik probeerde mezelf om te draaien en mijn armen te strekken om mezelf omhoog te duwen, maar dat bleek nog best een moeilijke opgave; Mijn armen stonden vol met kleine blauwe plekjes en ik had het zeker op drie plekken gekneust eigenlijk deed mijn hele lichaam pijn maar vooral de hoofdpijn viel niet te negeren. Ik wist dat ik ook niet kon blijven liggen. In mijn oren ruisde een waterval. Uitermate voorzichtig draaide ik mezelf om. Ik probeerde het niet uit te gillen en concentreerde me op een van de dennenappels op de grond, ik bleef mijn blik erop richten tot ik mezelf had omgedraaid. De waterval kletterde op de stenen en liep over in een brede, hard stromende rivier. Mijn lichaam voelde te zwaar aan om op mijn zij te blijven liggen dus rolde ik weer, bijtend op mijn lip, op mijn rug. In het voorbij gaan raakte mijn hand een koud medaillion dat ik om mijn nek had hangen. In een seconde zag ik duizend beelden, voelde ik allerlei emoties tegelijkertijd. Ik schrok me dood. Ik begon hevig te trillen en kreeg het filmpje maar niet uit mijn hoofd.
Wat in hemelsnaam was dat? Ik had zoveel vragen, ik wist mijn eigen naam niet, ik wist niet waar ik was, ik kon me helemaal niets meer herinneren. Ik wilde maar een vraag echt weten, was het wel de moeite waard om het te weten te komen of zou het niets uit maken omdat ik binnenkort toch zou sterven?

Ik werd weer wakker. Zelfde plek, zelfde gedachtes en vragen in mijn hoofd, ik was nog niets te weten gekomen, alleen dat ik vaak buwesteloos was en de laatste keer een droom had; Een beeld van een oud kasteel, het rook er naar onraad en natte hond, ik had een meisje naast me met bruin haar en bruine ogen en kreeg meteen een gevoel van herkenning. Ik snapte het niet. Toen kwam er iemand uit de bomen gesprongen die me beet en toen werd het beeld alleen maar rood. De pijn was al iets afgenomen maar ik wist nog steeds niet wat dit allemaal te betekenen had. Toen ik me heel voorzichtig naar de kant waar ik nog niets van had gezien draaide, werd het zwart voor mijn ogen. Snel knipperde ik de sterretjes weg. Het voelde licht in mijn hoofd. Toen het over was wierp ik een vlugge blik naar de onverkende kant toe. En daar lag het meisje van mijn nachtmerrie...

//Bonnie.

ik had een vreselijke nachtmerrie. ik stond voor een groot kasteel en ineens was daar een man. hij beet het meisje naast mij en ik wilde wegrennen maar ik was te laat. hij greep me en beet me in mijn pols.

ik schrok wakker en hoorde water stromen. iemand had me vast. ik kreeg mijn ogen niet open maar ik wilde zo graag weten wie er aan mij zat te sjorren. toen ik mijn ogen eindelijk open kreeg greep ik naar mijn paarse medallion. op dat moment was dat denk ik mijn enige houvast want toen ik overeind wilde schieten schoot er een pijn scheut door mijn rug. ik keek om me heen en zag voor me een meisje zitten. ze had lichte haren. ik keek eens goed naar haar en zag dat ze een zelfde medallion om had als ik. maar dan in het rood. ik kwam met moeite overeind en we bekeken elkaar en de omgeving. ik wist niet wie ik voor me had. maar ik wist wel wat we gemeen hadden. we waren bang en nieuwsgierig tegelijkertijd. en onze medallions, ik wist niet wat er mee was maar ik herkende het. maar ik wist niet waarvan. ik herkende het meisje bij het medallion ook maar ik kon de link niet leggen. we waren allebei te bang om te praten. maar we waren wel allebei nieuwsgierig. ze leek me aardig dus ik begon het gesprek. althans, dat probeerde ik maar het geruis van de waterval overstemde mijn zachte, schorre stem. ik had denk ik geschreewd want ik weet niet hoe ik anders schor kon zijn. ik gebaarde het meisje dat we voorzichtig op moesten staan. het was koud en anders zouden we doodvriezen. ze keek me nog steeds bang aan maar ze wist dat ze me kon vertrouwen. anders zou ze mijn hulp om haar te helpen op te staan wel afslaan. we liepen dicht tegen elkaar aan dieper het bos in. ik fluisterde: " je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niks. maar dan mag jij ook niets doen." ze knikte als teken dat ze het er mee eens was.

Ik besloot om te kijken hoe het meisje reageerde als ik haar wakker maakte. Ik wist niet wat ik anders moest doen en ik moest controleren of dit wel allemaal echt gebeurde. Moeizaam en mijn gezicht vertrokken van de pijn schoof ik dichter naar haar toe. Ik schudde aan haar en negeerde de steken en de vreemde vonken die er door me heen schoten. Na een minuut of wat gaf ik het op, maar bleef ik haar vast houden. Ik had het gevoel dat dit zo vertrouwd was en het was niet eens vreemd op een wildvreemd meisje in mijn armen te houden. Het vroor. Het vroor zeker drie graden. Ik rilde, wat niet alleen kwam van de koude wind die in mijn gezicht streek. Van het zachte briesje van een paar... van even geleden was vervangen door een ijswind. Ik had totaal geen besef van tijd, hoeveel er had gezeten tussen de bewusteloze periodes en hoe lang ik al wakker was. Het meisje deed plotseling haar ogen open. Er schoot weer een vonk door me heen. Haar bruine ogen keken me aan. Verschrikt en tegelijkertijd geïnteresseerd. Ik keek haar aan en schoof toen bibberend achteruit. Het meisje kwam met moeite overeind, blijkbaar met de zelfde pijn. Toen pas zag ik het. Het medaillon... het hare was paars. Mijn hand kroop langzaam naar mijn nek en toen ik de ketting aanraakte schoof mijn hand naar voren. Verder dan een paar centimeter kwam ik niet, mijn schouder weigerde. Ik slaakte een klein gilltje en smoorde hem toen snel door op mijn lip te bijten. Ze kwam dichterbij me zitten en deed haar mond open om iets te zeggen, maar veel verstond ik er niet van. Toen schudde ze haar hoof en gebaarde vervolgens dat we beter op konden staan. Ze had gelijk, de grond was ijskoud. We moesten in beweging blijven. Ik vond het aardig van haar dat ze me hielp. En ik hielp haar. Hoewel ik een wantrouwend type was, voelde haar aanwezigheid heel goed aan, vertrouwd, veilig. Dus hielp ik haar ook. We stonden. Na een hel van pijn. Ik strekte mijn hand voor me uit en bekeek de blauwe plekken. Mijn blik dwaalde naar de bomen achter het meisje en weer terug naar haar. Ik keek haar vragend aan. Ze begon langzaam maar zeker een kant op te lopen. Ik wist niet waar het naartoe ging, maar het voelde goed en ik volgde haar besluit. Zei ik dat opstaan een ramp was? Nee, lopen was pas een hel. Alles in mijn hele lichaam deed pijn. Toen we bij de rand van de open plek waren en de boomgrens begon fluisterde ze met schorre stem; "Je hoeft niet bang te zijn, ik doe je niets. Maar dan mag jij ook niets doen." Ik bleef recht vooruit kijken maar knikte na een tijdje langzaam mijn bonkende hoofd.
Het begon harder te waaien en we liepen dichter bij elkaar. Ze had al iets gezegd. Nu was het mijn beurt. Maar ik durfde niet. En mijn keel deed te veel pijn, dat wist ik nu al.
Na een tijdje begonnen er kleine sneeuwvlokjes naar beneden te dwarrelen. Ik volgde er een met mijn blik, maar stopte toen ik daar te duizelig van werd. Hijgend bleef ik staan. Ik kon niet meer slikken zo droog was mijn keel. Ik moest iets drinken. We konden beter teruggaan naar de waterval. Hoe dan ook, ik ging er heen. Op dat moment draaide het meisje zich om en liep in dezelfde richting als die ik in mijn hoofd had. Klakkeloos liep ik haar achterna. Tot ik bedacht dat ik dit eigenlijk eng en op zijn minst raar hoorde te vinden. Waarom vond ik dat niet? Het was zo.. normaal dat we precies dezelfde gedachte hadden. Ik duwde alles weg. Ik had nu genoeg ellende aan mijn hoofd en moest me focussen op het vinden van water. Maar het bleef terugkomen. De vragen, het filmpje, de gedachte aan de vonken van het medaillon.. Ik kon niets van me afzetten. En, boven al niet, de leegte in mijn hoofd. De laatste herinnering was dat ik wakker werd ergens in de buurt van de waterval en het bos. Plotseling hield ik mijn langzame pas in.
"Herinner jij je iets?"

we liepen dieper het bos in. het begon harder te waaien en we liepen steeds dichter tegen elkaar aan. dat zou warmer moeten zijn maar we waren nog steeds hevig aan het bibberen. we liepen en liepen. en we zwegen. alleen ik had iets gezegd. ik wilde wel een gesprek beginnen maar dat durfde ik niet. en bovendien had het meisje naast mij nog geen woord gezegd en ik vond dat het haar beurt was. na een tijdje begonnen en kleine sneeuwvlokjes naar beneden te dwarrelen. ik kreeg het gevoel dat het meisje dorst had en liever terug naar de waterval wilde gaan. dat was misschien wel een goed idee. ik was ook wel toe aan een slokje water. en ik dacht dat er eerder mensen naar de waterval zouden komen dan een stomme plek tussen de bomen diep in het bos. dus ik draaide me om. het meisje leek heel even een klein beetje verbaasd te zijn maar ik dacht er niet verder over na. als ik dat deed zou mijn hoofd weer heel erg pijn gaan doen. dus begon ik nergens aan te denken. nou ja, nergens is erg lastig. ik probeerde alles op een rijtje te zetten en daarna mijn hoofd leeg te maken. dat was nog lastiger dan ik dacht. na een poosje begon het harder te sneeuwen. de koude vlokjes werden steeds groter en belandde regelmatig in mijn ogen. mijn haren waren onderhand wel wit. toen we eindelijk bij de waterval waren zag ik dat het water aan het bevriezen was. ik vond het maar een vreemde plek. maar het was er wel prachtig! toen begon het meisje plotseling te praten. het was niet veel maar nu wist ik tenminste hoe haar stem klonk. "Herinner jij je iets?" zei ze. daar dacht ik heel erg lang over na. we liepen naar het water en maakte kommetjes van onze handen. we lieten ze vol lopen met het ijskoude water en dronken ervan. hier zouden we het niet warmer van krijgen. terwijl we zwegend dronken dacht ik na over het antwoord dat ik zou geven op de vraag die het meisje gesteld had. toen ik genoeg had gedronken ging ik heel voorzichtig staan. ik beet mijn pijn weg op mijn lip. mijn lip zou onderhand wel doorboord moeten zijn want elke beweging was een hel van pijn. ik wachtte geduldig af tot het meisje klaar was met drinken. ze zat al een tijdje gehurkt aan de rand van de waterkant. ze dronk niet ze zat alleen maar en keek naar haar spiegelbeeld. na een poosje naar haar te kijken bedacht ik dat ze beter op kon staan. de temperatuur was flink aan het zakken en het zal niet lang meer duren tot ze dood vriest. ik hurkte half naast half achter haar en pakte haar schouders voorzichtig vast. heel langzaam trok ik haar omhoog. ik wilde haar geen pijn doen. ze bleef voor zich uit staren. ik wist niet wat er met haar was. misschien was was ze onderkoeld. maar wat het ook was, ik wist niet hoe ik er achter moest komen. we liepen heel voorzichtig naar de waterval. ik bleef haar vasthouden. dat had ze nodig, denk ik. toen we bij de rotsen waren schoof ik de sneeuw er vanaf en ik zette het meisje neer. ze begon heel erg te bibberen en ik ging naast haar zitten. ik wreef haar warm. het bibberen veminderde. ik stond op en keek haar aan. voor het eerst sinds dat ik haar daar neer zette, keek ze me aan. ik weet ook niets meer. ik kan me niks herinneren. ik kijk of er ergens in de buurt een grot ofso is. probeer wat te bewegen voor je dood vriest. ze gaf me een bijna onzichtbaar knikje en keek weer naar haar schoenen. voorzichtig bewoog ze haar vingers. ik begon rond te lopen. ik probeerde ergens een gat of iets dergelijks te vinden. iets wat beschuting zou bieden. maar na een tijdje gezocht te hebben had ik nog niks gevonden. ik besloot weer naast het meisje te gaan zitten. ze was ondertussen al opgestaan en had zo'n 3 meter gelopen. ik ging zitten. ze kwam naar me toe en keek me vragend aan. ik heb nog niks gevonden dus ik ga eventjes achter de waterval kijken. kom je mee? ze bleef zwijgen. ik begon vast met de beklimming en toen ik halver wege was, zag ik dat ik werd gevolgd door het meisje. we moesten heel goed oppassen want door de spetters van de waterval waren de rotsen nat en het water was bevrooren. ik was bijna boven. het meisje klom vlak achter mij. ik hoefde nog maar een stap toen ik een klein gilletje hoorde. het meisje was uitgegleden en best hard op een rots geknald. nu moest ik kiezen. of naar het meisje of kijken bij de waterval. maar ik nam het snelle besluit naar het meisje te glijden. ja glijden, ik ging op mijn kont zitten en ik liet mezelf naar haar toe glijden. ze had haar been vast maar ze schreeuwde het niet uit van de pijn. ik keek naar haar enkel en kwam tot de conclusie dat het zwaar gekneusd was. ik bond haar enkel in met een elastiek dat ik om mijn pols had. toen hielp ik haar met opstaan. we gaan naar boven, oke? daar is waarschijnlijk wel een grot. ze reageerde niet. ik zag nu pas hoe wit haar gezicht was. ik begon opnieuw met de klim. maar nu met het meisje aan mijn schouder. gelukkig werkte ze mee. mijn hele lichaam deed pijn maar we moesten een beschutting vinden. achter de waterval was onze enige hoop. we gleden steeds weer uit. maar niet heel ver naar beneden. eindelijk waren we boven. we ploften neer. we gaven elkaar een knuffel en kwamen bij. we hadden er lang over gedaan. ik stond achter de waterval toen ik een jongen hoorde schreeuwen. ik ging naar het meisje dat daar nog zat. naast haar stond een hele knappe jongen. hij zei: " hoi ik ben delano, hebben jullie misschien wat hulp nodig en een warme slaapplek?" ik knikte en hij hielp ons van de rotsen. we waren uitgehongerd en uitgeput. eindelijk kregen we warmte, rust en ook nog eens goed uitzicht!

Het zwartharige, intussen bibberende meisje zweeg een tijdje. Ik bedacht dat ik het ook wel een goed idee vond mijn stem te besparen. En wat er verder allemaal nog pijn zou doen. Zwijgend liepen we in de richting van waar we dachten dat we de waterval gezien hadden. Ik lette niet op het prachtige besneeuwde bos en liep stug door, proberend me niets aan te trekken van alle pijn. Eindelijk waren we er. Langzaam draaide ik mijn nek zodat ik kon kijken naar de waterval. Het zag er prachtig uit. Delen van het water waren langzaam aan het bevriezen. Het was prachtig. Er schoot iets door me heen wat ik niet kon benoemen. Herkenning? Verdriet? Ik had niet veel tijd om er over na te denken, de dorst kreeg de overhand. Half rennend, half strompelend bewoog ik me voort naar de waterval. Met een flits weer dat gevoel. In nog niet eens een seconde was het weg. Ik viel op mijn knieën voor de rivier en liet wat van het ijswater in de palm van mijn gebolde hand lopen. Ik zette het aan mijn lippen, alsof het een kom soep was. Een kom soep was de verkeerde gedachte, want het water gleed langzaam naar beneden en liet een spoor van kou en ijs achter in mijn lichaam. Ik begon te bibberen. Maar ik moest drinken. Nog een kommetje soep...

Mama! een meisje met licht blond haar zat aan tafel en was trots op zichzelf omdat ze haar halve kom soep op had. Ze vond tomatensoep het minst lekkere wat er bestond. Ja, Wolfje? O, wat goed van jou! Een vrouw schoof het bord weg bij het vierjarige kind. Daarna streelde ze met haar vingertop lichtjes over het neusje van het kind. Haar ogen werden rood. Hou op! Schreeuwde ze. Het kind begon wild om zich heen te slaan en gooide daarna haar bord soep naar de vrouw. Haar ogen werden groot en ze zakte in elkaar op de grond. Het bord kletterde in scherven op de grond en kleurde de witte tegels rood. Het kind bleef maar schreeuwen; Nee! Ga weg!

Twee handen pakte mijn schouders beet. Ik wist niet wat er was gebeurt. Het filmpje bleef zich maar afspelen in mijn hoofd, maar er was nog iets wat schreeuwde om mijn aandacht. Het stroompje dat de waterval veroorzaakte gaf mijn trillende spiegelbeeld weer. Licht blond haar, rode ogen. Het meisje van vier jaar dat een bord soep uit het niets naar haar moeder gooide... Alles in me tintelde en ik kon me nauwelijks bewegen. Plotseling zat ik op een rots en vertelde een zwartharig meisje iets. Tenminste, ik zag haar mond bewegen. Ik schudde mijn hoofd en concentreerde me op de golflengte die haar stem zou moeten zijn. "...Ergens in de buurt een grot of zo is. Probeer wat te bewegen voor je dood vriest." Voorzichtig knikte ik mijn hoofd en toen keek ik snel weer naar mijn schoenen Hou op! Ga weg! Ik strekte langzaam mijn vingers, misschien omdat ik wilde weten of ze wel echt de mijne waren. Dezelfde die het bord soep vast hadden gehouden... Het kind bleef maar gillen in mijn hoofd. Ik probeerde erover heen te gillen. Heel behoedzaam stond ik op. Nee! Ga weg, ga weg, ga weg! De sneeuw plakte tegen mijn wang. Ik wist niet hoe ik op de grond was gekomen. Ik krabbelde zo snel overeind dat ik daarna bijna meteen weer viel. De rots kon me nog net steun bieden. Ik had het gevoel dat ik helderder kon denken. Heel voorzichtig strekte ik mijn been en zette een kleine pas. Het ging goed. Stap voor stap liep ik ongeveer drie meter van de rots vandaan. Ik keek op. Het meisje was nog bezig de omgeving te inspecteren. Ze was op zoek naar iets waarvan ik niet wist wat het was. Nog een paar stappen, in haar richting. Ik hoopte dat ik haar kon vragen waar ze naar zocht, als mijn stembanden het deden tenminste. Maar mijn mond kon ik niet eens openen, dus keek ik haar lang en vragend aan, in de hoop dat ze het zou begrijpen. "Ik heb nog niets gevonden dus ik ga even achter de waterval kijken, kom je mee?" Ze bleef me even aankijken, liep toen recht op de rotsen af en begon aan een levensgevaarlijke beklimming. Aarzelend bleef ik staan. Ik wist niet of ik dit wel kon. Maar ik had geen keus, ik kon niet alleen verder en het was veel te koud. We moesten samen een onderkomen zien te vinden. Standvastig liep ik naar een rots en pakte een punt vast. Toen ik mezelf omhoog wilde trekken gleed mijn hand weg. Ik kon me nog maar net opvangen door mijn hand ergens anders neer te zetten. Ik zette mijn voet weer op de grond en kwam op adem, toen begon ik weer opnieuw. Ik taste met mijn hand langs de glibberige rotswand tot ik stevig grip had gevonden. Ik plaatsten mijn voet in een kleine inham en hees mezelf omhoog. Een gil van pijn in slikkend. Ik keek omhoog. Zij was al bijna boven. Nog een stap.. Nee! Hou op! Ik hijgde. Ga weg! Mijn hand gleed weg. De ogen van de vrouw werden groot en ze viel happend naar adem naar beneden. Een zwart harig meisje dat omkeek. Plotseling tien jaar jonger. Het geeft niet, wij zijn allemaal zo. Een meisje dat lachend van een afstand een kaars aanmaakte, met alleen haar handen. Een meisje met lichtblond haar dat met grote rode ogen toekeek. Het zwartharige meisje dat het blonde een knuffel gaf. Bonnie...Ik gilde haar naam, maar niemand hoorde het. Het kwam niet eens mijn mond uit. Ik viel en de gedachte die ik een paar seconde geleden nog had, verdwenen uit mijn hoofd, om niet meer herinnerend te worden.
Ik opende mijn ogen, happend naar adem. Mijn longen hadden een harde klap gekregen. Ik lag weer beneden, op een vlakke rots een meter boven de grond. Moeizaam ging ik overeind zitten. Alles deed nu nog twee keer zoveel pijn. Mijn hoofd klopte en al mijn botten leken pijnlijk, maar mijn been eiste het meeste aandacht. Ik piepte en pakte de pijnlijke plek beet. Het meisje was al gauw bij me. Ze kwam naast me zitten en bekeek de schaden. Tenslotte bond ze een elastiek om mijn been heen, terwijl ik op mijn lip beet om het niet uit te gillen. Ze hielp me met opstaan. "We gaan naar boven oke? Daar is waarschijnlijk wel een grot." Ik zweeg. Toen keek ik omhoog. We moesten wel. Samen klommen we naar boven, steeds verder en verder. Ik was de hele klim lang doodsbang, maar dat merkte ik niet omdat ik te druk bezig was met de pijn. Ik gleed zo vaak uit, dat ik precies wist welke plekken ik moest vermijden na een tijdje. We hielpen elkaar en bleven vooral heel erg hopen dat er iets was achter de waterval. En toen waren we eindelijk boven. Helemaal. Hijgend ging ik zitten en wreef over mijn voorhoofd. Ik omhelsde het meisje stevig. Ik putte er kracht uit om op te staan. Zij stond ook op en we besloten dat ik bleef zitten en zij de waterval zou controleren. Ik kon immers niet zo ver lopen. Ik haalde diep adem terwijl zij wegliep. De ijzige wind sneed door me heen en ik sloeg mijn armen om me heen. Bibberend luisterde ik naar het geruis van de waterval. Toen hoorde ik iemand iets schreeuwen, boven het geluid van de waterval uit. Maar het was geen vertrouwde stem... Geschrokken draaide ik mijn hoofd in de richting van het geluid. Er stond een jongen. Ik was er verbaasd over. Hij had zwart haar en droeg een dikke, bruine jas en een rugzak. Hij keek omlaag, naar de plek waar mijn metgezel was verdwenen. Even later kwam ze omhoog. Samen met de jongen kwam ze mijn kant opgelopen. Fronsend wachtte ik tot ze op gehoorafstand waren en keek ze toen vragend aan. "Hoi" Zei de jongen met een mooie, diepe stem "Ik ben Delano, hebben jullie misschien wat hulp nodig en een warme slaapplek?" Ik fronste weer en dacht en wantrouwde het een beetje. Maar ik moest wel mee, het meisje knikte hevig. Delano hielp ons van de rotsen (Eraf was een stuk makkelijker dan erop) en hij gaf ons een gebaar dat we hem moesten volgen. Ik stootte het meisje aan. 'Weet je het zeker?' Vormde mijn lippen. Ze giechelde en knikte. Zo deed ze de hele weg. Flirterig, of gewoon hartstikke verliefd, ik kon in ieder geval door haar heen kijken. Wat Delano betrof, hij liep gewoon en vertelde ondertussen heel stoer hoe hij ons gevonden had. Het was een spannend verhaal over een of ander jacht, waar zij helemaal in leek te zitten, maar mijn gedachte dwaalde af. Ik liep een stuk langzamer dan zij, doordat mijn been alleen nog maar meer pijn begon te doen. Ik was zelfs opgelucht toen Delano mededeelde dat we er waren. Een knus, houten huisje, met een schattige voortuin en een klein schuurtje ernaast. We werden vriendelijk ontvangen door een bezorgde, kleine vrouw met blond haar. Ik wilde vragen hoe ze heette, maar dan zou Delano weten dat ik niet naar zijn verhaal had geluisterd, wat ik wel een beetje zielig vond. Gelukkig stelde de vrouw zichzelf nog eens voor als Jennifer. Er werden kopjes thee voor ons gemaakt en Jennifer bood ons zelfs aan de badkamer te gebruiken. Ze wees me op de deur en ik stapte dankbaar naar binnen. Het water dat uit de douche stroomde was een heerlijke, warme luxe. Ik pakte een fles met heerlijke geurende zeep uit het rekje en wreef mezelf er helemaal me in. Ik haalde de douchekop van het standaard af en spoelde mezelf helemaal schoon. Het was heerlijk eindelijk eens te weten dat er ook zoiets als warmte bestond. Toen de badkamer zo vol stond met stoom dat ik bijna niets meer kon zien, draaide ik de knop met de rode stikker erop dicht en stopte eronder vandaan. Toen ik mezelf afdroogde zag ik een spiegelbeeld, duidelijker dan in het water. Het blonde meisje keek me met grote bruine ogen aan. Voorzichtig streek ik langs de uitstekende botten van mijn ribben. Ik schrok van alle blauwe plekken en kneuzingen die ik had opgelopen. Dat zou toch niet alleen komen door de val toen we probeerde achter de waterval te komen? Wat was er daarvoor gebeurd? Iets wat ik me niet herinnerde? Ik sloeg mijn handdoek om me heen en stapte de badkamer uit. In de gang stond Jennifer me op te wachten. Ze glimlachte en vroeg of ik mee wilde komen. Nieuwsgierig hinkte ik achter haar aan. Ze leidde me een kleine kamer in. Er stond een bed, een nachtkastje en een kledingkast, alles was van hout. Er hingen paarse gordijntjes aan een klein raampje. Ze keek even naar me en trok toen de kast open. Er paste meer in dan verwacht. Er hingen behoorlijk veel kledingstukken. Ze streek met haar vingers langs een paar van de jurken, keek weer naar me en trok toen een egaal, witte jurk tussen haar collectie vandaan. Ze hield hem me voor en glimlachte.
Ongeveer een halfuur later zat ik in een witte jurk, mijn haar opgestoken en gekamd, mijn been in gezwachteld en op een krukje gelegd, met een kop thee in een stoel vlak bij de open haard. Ik voelde me zo fijn en warm. Jennifer en Delano vroegen naar onze reis, hoe we hier kwamen. Maar we keken elkaar aan en zeiden dat we daar helaas niets over konden vertellen. Gelukkig vroegen ze niet door. Het was een tijdje stil. Plotseling zei Jennifer: "Zullen we even gaan kijken bij Daisy?" Vragend keek ik opzij, waar mijn reisgenote zat in een roze met rode jurk, ook gedoucht en wel. Delano stond op en liep naar de deur. "Kom!" Riep hij naar ons.
We gingen naar het schuurtje, vlak naast het huis. Mijn oren vingen zacht gepiep op, ik kon het niet echt plaatsen. Jennifer opende de deur en gebaarde ons dat we stil naar binnen moesten komen. Ze hurkte neer in het stro, dat moest dienen als vloerkleed. Iedereen volgde haar voorbeeld behalve ik. Ik zou mijn been nog meer bezeren. Dus bleef ik staan tegen de deur. In het stro lag een geit (waarschijnlijk Daisy). Ze mekkerde zacht toen ze ons zag. ze schoof onrustig heen en weer over het stro, waardoor er twee piepkleine, witte donsbolletjes zichtbaar werden. Het duurde even voordat ik zag dat het lammetjes waren, die net hadden gedronken. Jennifer liep er voorzichtig heen, aaide Daisy en pakte toen een van de geitjes op. "Deze" vertelde ze terwijl ze het lammetje in mijn armen legde. "zijn ongeveer drie uur oud." Ik streelde de pluizige vacht. Het beest haalde gejaagd adem en keek met grote, bange ogen naar me op. Ik hield haar tegen mijn borst aan. Het geluid van mijn hartslag kalmeerde haar. Ze viel bijna in slaap. Het meisje naast me kreeg er ook een in haar handen. We stonden een tijdje zo, met de lammetjes in onze armen. ze in slaap wiegend. Nee! Ga weg! Ik wist dat er iets aan zat te komen wat ik helemaal niet leuk vond. Hou op! Ik duwde het weg uit mijn hoofd, maar legde voor de zekerheid toch het beestje terug bij Daisy en fluisterde 'welterusten' in haar oor. Haar bange ogen keken me weer aan. Ik keek terug. 'het komt goed' dacht ik. Ik wist niet waarom ik dat dacht, zo voelde ik me dit moment helemaal niet.
In het huis van Jennifer en Delano was een kleine logeerkamer waar wij mochten slapen. We kregen warme dekens en dikke matrassen, het was zo heerlijk zacht hierop te slapen. Ik bedankte ze beide, ik had alleen maar woorden om mee te bedanken en dat speet me. Ik zou meer willen doen. Toen ik ging liggen viel ik meteen in slaap, met alle gebeurtenissen van vandaag in mijn hoofd en sliep verontrustend. Ik had een nachtmerrie, of een visioen of hoe ik het ook zou willen noemen. Het was midden in de nacht, ik sloop op blote voeten naar het schuurtje en deed de deur open. De lammetjes waren verdwenen. Ze waren niet echt verdwenen, hun leven was verdwenen. Geshockeerd stond ik in de deur opening te kijken naar de sporen bloed die er achter waren gebleven. Daisy piepte zachtjes. Ze leefde nog. Ik liep naar haar toe, maar zag algauw dat de verwondingen te groot waren om haar in leven te laten. Het lammetje dat ik had vastgehouden had haar grote, lege ogen nog open. Ik streelde over haar oogleden zodat ze dicht zouden gaan. Ze waren geschrokken. Dit moest een beest hebben gedaan. Misschien een wolf, of een poema. Ik wist dat ze hier leefde. Wat niet zo logisch was, waren de tand afdrukken in de nek van Daisy. Als het een wolf of poema was, had die haar toch wel meteen gedood? Ik hoorde gegrom. Ik kalmeerde Daisy en liep naar buiten, waar een sneeuwstorm bezig was. Snel rende ik naar het huisje. De deur zat op slot. Ik schreeuwde om hulp. Er huilde een wolf, vlak bij me in de buurt. Bang trok ik aan de klink. Nee! Ga weg! Twee beelden door elkaar. "Goed zo wolfje!" De wolf gromde en ik was doodsbang. Voordat ik me kon omdraaien had hij me onder zijn poten gedrukt. "Bonnie!" Schreeuwde ik.
Ik werd wakker van het geluid van wolvengehuil. Nat van het zweet. Ik veegde mijn voorhoofd af en hijgde. Mijn hart klopte in mijn keel. Snel trok ik de gordijntjes open en zag tot mijn wanhoop dezelfde sneeuwstorm als in mijn nachtmerrie. Alles moest nog gebeuren, of was al gebeurd. Ik keek naar het matras naast mij. "Bonnie..." Fluisterde ik. Een beeld van een meisje, met een koffertje, afgezet door een zwarte auto, ontvangen door een warm liefdevol gezin, een meisje met zwart, bruinig haar en bruine ogen. Mijn adoptief zusje... Bonnie. Ik kon het niet geloven, ik had ook geen tijd om het te plaatsen, het enige wat ik nog kon denken was dat Jennifer en Delano niet degenen waren wie wij dachten dat ze waren... Dat we hier zo snel mogelijk weg moesten...