Bloodyloos.

Stampvoetend liep ik de klas uit. Mijn rode sneakers lieten de grond beven.
Ik keek nog 1 keer om, dit was mijn toppunt. Achter me hoorde ik nog wat gelach.
Ik stopte bij het raam, de felle zon... Zo verleidelijk, maar toch zo dodelijk.
Aangezien het vannacht volle maan was. De wolven hadden hun maandelijkse ritueel waarbij ze de resten van een 'bloedzuiger' zoals zij ons noemden, verbrandde.
Als ik vandaag in de zon zou staan zou ik afbrokkelen en eindigen als een hoopje as. Ik liep door een lange gang.
Ik zag een groepje vampiers. In elk van hun zag ik Brain.
Mijn broertje was vermoord door de wolven. 16 maandelijkse rituelen geleden was hij door de wolven verbrand.
Mijn broertje speelde nietswetend buiten met zijn vrienden. Een wolf had Brain gezien en riep zijn hele roedel.
Van mijn broertje en zijn vrienden bleef niks over. Ik kreeg Brain maar niet uit mijn hoofd.
De bel ging af als een loeiende sirene alleen drong niet door in mijn hoofd. Maar ik wou echt niet de klas binnen, nadat ik hard ben afgezeikt omdat ik nooit menselijk bloed heb geproeft. Ze hadden het over de verrukkelijke smaak van bloed. hoe het plasma-sap tintelde op je tong.
Maar ik wilde geen mensen doden, iemand van het leven beroven.
Als ik dan ook nog eens recht in die bange ogen keek waarmee hij me zou vragen om te stoppen terwijl hij half aan het doodgaan was...
Ik liep langzaam de klas binnen. Drieendertig rode ogen waren op mij gericht, dus ik probeerde zo onopgemerkt mogelijk naar mijn plaats te gaan.
"Hey Bloodyloos kind, je bent nu echt een buitenbeentje." Ik keek Claire bespottelijk aan.
Opeens ging het licht in de klas aan, mevrouw Lichwood liep met grote passen binnnen. Blijkbaar had ze iets interressants te vertellen.
Ze begon er over dat vampiers door een paar leerlingen uit de klas bijna getoond waren aan de wereld. Drie leerlingen werden gelijk voor een week geschorst.
Ik keek naar buiten, er liep een jongen van zes met een bal te spelen. Ik rook bloed, mijn tong voelde opeens droog. Ik had zo'n dorst, maar wilde niet toegeven aan mijn sterke drang naar bloed. Ik keek om me heen, iedereen was aan het werk en mevrouw Lichwood zat achter haar pc.
Dit is mijn kans! dacht ik. Ik keek op mijn horloge. tiktaktiktaktiktak... NU! Ik sprong van mijn stoel en rende door het raam. Binnen een vijfde seconde stond ik aan de overkant van de straat en sprong op het jongetje af.
Ik proefde voor de eerste keer de smaak van bloed en dronk hem helemaal leeg. Zijn ogen keken mij bang aan.
Ik voelde me een monster, ik was een monser!
Het kind schreeuwde en gilde, totdat zijn hart stopte met kloppen. Pas toen besefte ik wat ik had gedaan.

// Kate & Meggie

Met gehaaste passen liep ik door de gangen. De zwarte hakken tikte op de tegels. Af en toe wierp ik een vluchtige blik op de gouden horloge en zuchtte opgelucht toen de wijzers nauwlijks leken verschoven. Ik moest op tijd zijn voor een les in verdedeging waarna een les zelfbeheersing volgde. Ik had het veel te druk gehad om te jagen deze week. Ik zou vast nors en chagrijnig ogen voor de klas. Vandaag kon ik ook al niet gaan door de dodelijke zon. Ik raakte steeds gefrustreerde en flitste stresserig door de eindeloze gangen. Waarom hadden ze Bloody High zo idoot groot gemaakt? Ze dachten zeker dat het een enorm succes zou worden, wat absoluut niet was. Op de dag van opening kwamen er nogal weinig studenten binnnen en niet dat het in de loop der tijd beter werd vanwegen de wolven nam het aantal alleen maar af. En daarnaast waren er in de wereld ook niet zo veel vampiers die het "veganisme" aan zouden durven. Veel jonge vampiers konden maar niet van het menselijke bloed afkomen, tegewoordig kon niemand die zelfbeheersing opbrengen. Het was maar goed dat ik daar les in gaf.
De spanning in de school hing er duidelijk, we wisten nog niet wie er vermist werd doorhet wolvenritueel, maar zouden daar snel genoeg achter komen.
Eindelijk kwam ik aan bij mijn lokaal waar ik bijna tegen een van mijn leerlingen aanbotste. Zo te zien was ze een beetje boos, ik wilde haar tegen houden, maar voor ik iets kon zeggen was ze al weg. Ik haalde mijn schouders op en stapte het lokaal in.
Het was er heet en net toe ik binnen kwam wilde een van mijn studenten het raam openzetten.
Ik was nog net optijd bij haar en schreeuwde dat ze dat nooit meer moest doen.
"Weet je wel waar je mee bezig bent?! het was vannacht volle maan!" Ik herstelde e direct, schraapte mijn keel en ging voor de klas staan.
"Ik hoop dat niemand nog zo stom is om maar in zijn hoofd te halen om vandaag naar buiten te gaan?"
Zo te zien snapte iedereewat ik bedoelde. "mooi." zei ik.
Opeens hoorde ik in een lokaal vlakbij glasgerinkel. Het werd onrustig in de klas. Ik klapte in mijn handen, maar niemand luisterde en ze wezen naar buiten. Ik zag een het meisje van net een jongetje leegzuigen. Mijn ogen werden groot en in een flits was ik bij haar om haar mee naar binnen te sleuren.

Ik keek op de grond, daar lag een levenloos lichaam.
Op het andere moment voelde ik iemand aan mijn schouder trekken. Ik werd aan mijn arm naar binnen gesleurd door kate de directrice.
Ik zat diep in de puree. bijna het hele gesprek keek ik naar de vloer van eikenhout. Ik had een zware straf. Ik moest 5 maanden lang corvee doen. Toen het gesprek klaar was kwamen alle meiden van de klas meteen naar me toe "hoe proefde het bloed, hoe
zag hij eruit?"
Ik was boos, ik was nu populair maar had bloodyhigh wel in gevaar gebracht. Gelukkig had niemand mij gezien.
Ik liep de klas uit en rende naar de wc. Daar ging ik staan voor de spiegel. Eerst bekeek ik mijzelf goed. Hoe ik eruit zag. Mijn rode ogen. Je zag nogsteeds de monsterlijke blik.
Mijn scherpen maar witten tanden zaten onder het bloed. Zo kon ik niet rondlopen. Dus ik begon mijn tanden te poetsen tot ze weer mooi wit waren. Hier zou de directrice spijt van krijgen. Mijn rebelisme gaf me een beetje hoop om bloodyhigh voorgoed te veranderen. Want voorlopig zaten we daar nog wel. Ik had wat dierenbloed van de kantine meegenomen. Of ze erin zouden trappen of niet. Ik moest dit doen.
Ik pakte het bloedzakje en keek nog 1 keer om mij heen... Niemand te zien. Ik doopte mijn vinger in het bloed en schreef...
Ik zal er alles aan doen om Bloody High voorgoed te verwoesten, kosten wat het kost.
Ik waste mijn vingers en deed het dierenbloed terug in mijn tas als snack voor de volgende pauze.
Toen ik de gang inliep had ik het gevoel dat iedereen naar me keek. Dat ze wisten dat er iets niet klopte.
Dus ik flitste naar Vera mijn vv *Vampiere Vriendin*"Waar was je de hele les?"vroeg ze, maar ik kon niks uitbrengen want...

Ik wilde tegen haar schreeuwen maar we liepen door de school dus leek het me beter mezelf in te houden.
Ik trok haar zwijgend mee naar mijn kantoor, waar ik haar op een stoel zette, hoewel we net zo goed konden blijven staan. Ik bestudeerde de klassenlijst terwijl ik een straf bedacht. Het meisje heette Desteny, waren zij en Brain niet broer en zus? Het deed er niet meer toe, Brain was verscheurd door de wolven, ik geloofde ongeveer 16 manen geleden. Ik beet op mijn lip. Ik kon haar toch niet hetzelfde lot laten gaan als haar broertje? Deze straf vond ik wel wat overdreven, ik was zelf ook een "vegetariër" zoals we het noemde, maar ik kon me goed voorstellen dat het bloed onder je nagels vandaan komt als je een nieuweling bent en je elke seconde aan bloed werd herinnerd, als we bloed in ons lijf hadden dan. Ik keek Desteny aan. Zij keek weg, naar de vloer. Ik zou haar sowieso geen doodstraf geven, ik moest er niet aan denken! We zwegen een tijd lang. Tenslotte besloot ik dat het wel een zware straf moest worden, lang corvee of zo? hoe lang? Ik pijnigde mijn hersenen. "Juffrouw Desteny, U krijgt vijf maanden corvee. Kijk niet zo zuur, U wilt niet weten wat ik eigenlijk had moeten doen!" Ik slikte. "Nou, ga aan de slag!" Misschien was ik iets te streng tegen mijn leerlingen, hoewel vampiers daar meestal wel tegen konden, maar deze had het wel verdiend. Toen ze de gang op liep hoorde ik allerlei stemmen. "hoe smaakte het? Hoe zag het eruit?" Ik zwaaide de deur open en joeg ze weg, Desteny moest niet het idee krijgen dat ze hier populair van werd, anders zou ze het misschien nog een keer proberen en dan zou ze misschien wel gezien worden.

Ik flitste naar de toiletten, ik hoorde dat er allerlei tumult was. De stemmen werden harder en ik zwaaide de deur open. Toiletten waren absoluut niet nodig aangezien geen van de vampiers op Bloody High ooit zijn of haar behoefte hoefde te doen. Ik had duidelijk aangegeven dat het overbodig was ze te bouwen, maar de onderdirecteur stond er op dat mensen de school misschien ooit zouden ontdekken en we geen argwaan moesten wekken. Ik duwde een paar meisjes vampiers aan de kant en stond toen recht voor de spiegel. Er stond op geschreven;
Ik zal er alles aan doen om Bloody High voorgoed te verwoesten, kosten wat het kost. Ik staarde naar de letters. Het was stil. Het was te lang stil. Iedereen die er was hield haar adem in. Ik las de woorden zo'n vijftig keer opnieuw in anderhalve seconde. Toen kwam het besef. Het besef wat de woorden betekende. Wie had dit gedaan? de wolven? en hoe kwamen ze dan de school binnen? als ze in een mens transformeerde kon toch iedereen wel zien dat ze niet op deze school rond hoorde te lopen? was iedereen nou zo stom? "wat heeft dit te betekenen?! Wie heeft dit gedaan?!" schreeuwde ik. De leerlingen staarde me aan. "stomkoppen.." siste ik terwijl ik de toiletten uitliep. Er golfde paniek door mijn lichaam. Ik moest er alles aan doen de leerlingen veilig te houden, ik voelde me al zo machteloos door de wolven, ze konden niet nog meer studenten doden! Ik haatte die harige honden. Ik wist dat ik ze niet aankon maar wilde die beesten zo graag iets aandoen. Ik kon er niets aan doen ik was nu eenmaal wraakzuchtig. Ik haalde rustig adem en bracht mezelf van de gedachte om nu die smerige honden iets aan te vallen. Ik gromde en sloeg zo zacht mogelijk tegen de muur, toch brak er een stuk van af. Ik stampvoette naar de kantine om me af te leiden en mijn gedachte werden overgenomen toen ik de zoete geur van het kantine bloed rook.

Ik stond op de wc, Achter haar stond een jongen in het zwart, hij keek me aan... Ik keek om me heen om te kijken of hij naar iemand anders keek. Maar ik en vv waren er als enige. Zijn ogen waren niet rood maar wit. Het was een eng gezicht, maar ik wass een vampier. Ik duwde vera aan de kant om de jongen beter te kunnen bekijken. Wie ben jij?
Maar er kwam geen antwoord uit zijn mond, hij stond gewoon stil. Hij pakte mij bij mijn arm en sleurde mij vliegensvlug de gangen door, het leek wel eeuwen te duren. Ik keek om mij heen en hoe de omgeving veranderde. Hij stopte en liet mij los. Ik vroeg waar ik was. Toen mijn ogen 1 20e seconde dicht waren en ik deed ze weer open stond ik gewoon weer naast vv. Ik keek om mij heen. Verbaast genoeg zag ik niemand, terwijl het daarnet heel vol was. Ik keek op mijn horloge, de volgende les was al lang begonnen. Ik pakte vera bij haar arm en sleurde haar mee het lokaal in. De juffrouw was net bezig om lappen tekst op het bord te schrijven. Ik ging snel op mijn plaats zitten. Maar toen zag ik het gebroken raam, als een filmpje werd de moordscene steeds opnieuw afgespeeld. Het was gruwlijk.
Daar buiten stond de jongen in het zwart. Met de witten ogen. Ik moest de jongen spreken. Hij moest deze vreemde situatie moeten kunnen verklaren. Ik moest iets verzinnen om bij hem te komen. Ik rukte mijn oor eraf en beet op mijn lip om het niet uit te schreeuwen. Mevrouw, mag ik even langs de ehboIk rende de klas uit en liep naar buiten. Ik liep naar het schoolplein, waar was hij toch. Ik liep met grote passen rond de school. Van het zoeken werd ik chagrijnig. Ik kneep mijn hand stevig tegen elkaar, maar ik voelde iets geks. Ik voelde geen vingers meer, ze waren afgebrokkeld. Ik keek omhoog. Shit!, de zonIk was het echt helemaal vergeten. Ik keek achter me, je zag een heel voetspoor van as. Ik wist niet hoe snel ik binnen moest zijn. met mijn oor liep ik naar de EHBO. Zuster? Ik heb mijn oor er perongelijk afgetrokken en heb in de zon gestaan. De zuster keek naar mijn oor en mijn half afgebrokkelde hand. Ze vond het wel grappig want ze begon zacht te lachen. Uit haar laatje haalde ze verband wat ze om mijn oor bond. Ze hd de slappe lach dus ik wou daar zo snel mogelijk weg zijn. Binnen een week zouden mijn vingers weer teruggegroeit zijn.

Het was gewoon niet te verwerken. Als ik terug dacht aan de nacht dat ik naar deze school vluchte. Als ook maar iemand erachter zou komen wat ik in die nacht gedaan had dan zou ik zeker van school gestuurd worden. In die nacht had ik namenlijk voor het eerst het lekkerste van het lekkerste geproefd... mensen bloed. Mensen bloed was het lekkerste van het lekkerste. Maar het schuld gevoel wat je er aan overhoud was ondragenlijk. Ik heb mij na die avond meteen aangemeld voor een school voor vegetarische vampiers die het dichtste bij was. Mijn ouders had ik het nieuws nog niet verteld en ik was dat ook helemaal niet van plan. De jongen die ik had dood gebeten dacht eerst dat ik hem leuk vond maar toen we eindelijk in een donker steegje stonden... beet ik hem in zijn rechter arm. De jongen zou nou zo ongeveer wel gevonden zijn, want toe ik klaar met hem was heb ik hem uitelkaar getrokken en in stukjes in het bos verstrooid. Ik moest glimlachen bij de gezichts uitdrukking van een wandelaar die toevallig een arm in de bosjes zou vinden met tandafdrukken erin

Via de achterkant liep ik de kantine in. Ik smeet een kastje open en klapte hem weer dicht. Mijn scherpe tanden hadden er geen enkel probleem mee om het pakje open te scheuren en het bloed op te schrokken. Ik dronk nooit wolvenbloed, helaas waren we zo machteloos tegen de weerwolven dat we hun bloed niet te pakken konden krijgen. Ja, ik kon letterlijk hun bloed drinken. Meestal koos ik katachtige. Ik greep een tweede pakje. Na zes pakjes wolf kwam ik tot de conclusie dat het niet lekker was. Ik smeet het kastje weer open en zocht koortsachtig naar poema. Ik vond het en dronk er zes pakjes van. Uiteindelijk gooide ik alles weg. Dit had geen zin. Ik moest een dier eigenhandig vermoorden en zijn bloed eruit zuigen om mijn maag een beetje te vullen, dan kan ik net zo veel pakjes bloed drinken, het zou toch niet helpen. De enige oplossing die ik kon vinden was een groot aquarium –ook al zo’n overbodig attribuut- in de lerarenkamer. Ik had binnen de kortste keren een klein visje te pakken. Ik stopte het beestje in een keer in mijn mond, het was te klein om er een beet in te maken en die uit te zuigen. Ik kauwde er langzaam op. Toen het gedrocht door mijn keel gleed, vond ik het werkelijk jammer dat ik niet kon overgeven. Het smaakte echt vreselijk, walgelijk. Ik snapte niet dat sommige vampiers het lekker vonden om een beest met ingewanden en al op te eten. Maar mijn keel voelde wel een minuscuul klein beetje beter en ik stopte met tegenzin nog twee visjes in mijn mond.

Ongeveer drie kwartier ging het goed. Ik zat in mijn kantoor en mijn pennen voorrad was wat geslonken –om precies te zijn had ik er negen gesloopt- omdat ik er op zat te kauwen. Ik was totaal gestrest. Ik zocht de gegevens van een nieuwe leerling op en niets ging zoals ik dat wilde. Allerlei gedachtes schoten door mijn hoofd, maar een zestiende seconde schoot de smaak en de geur van bloed door mijn hoofd. Maar een fractie zat die daar en dat was al te veel. Mijn hele hoofd werd er mee gevuld en ik liet alles uit mijn handen vallen. Automatisch liep ik naar de deur. Nee, ik moest mezelf tegen houden. Ik kon niet naar buiten. Maar buiten stond iets, iets wat zo vers en vol met bloed zat en de gedachte aan de aderen van het iets dwongen me verder te lopen. Ik kon er niets meer aan doen, had mezelf totaal niet meer in de hand. Ik liep gewoon, mijn instinct deed het werk. Toen ik bij de deur van de school kwam zag ik een jongen staan. Hij had witte ogen en zwart haar. Ik kon niets bevatten alleen dat er buiten een lekker hapje op me stond te wachten en ging verder. Met grote ogen staarde ik naar een buffel die aan de rand van het bos stond. Ik aarzelde geen moment en had hem in een halve seconde te pakken. De eerste zonnestralen vielen op mijn huid en dat schudde me wakker. Een fractie van een seconde staarde ik naar mijn afgebrokkelde vingertop en toen reageerde ik. Ik stoof naar binnen. Alleen mijn wijsvinger, de rest was gespaard gebleven. Snel liep ik naar de EHBO waar Mevrouw Jones bezig was met een leerlinge. Ik herkende haar gezicht, vanmiddag had ik haar straf gegeven... Ik keek snel om me heen en stopte mijn hand in mijn zak. Het zou een schande zijn als dit ontdekt zou worden door een leerling. Ik kuchte een paar keer en toen Mevrouw Jones klaar was en de leerlinge –Desteny geloofde ik- naar buiten liep liet ik snel mijn hand behandelen onder een onderdrukt lachje van Mevrouw Jones. Als ik de kans kreeg zou ik haar favoriete bloedsmaak uit de kantine verbannen.

Ik liep de EHBO kamer uit. Ik wist gewoon dat er wat mis met hem was.
Ik voelde dat hij hier niet hoorde. Snel flitste ik door de gangen. Bloody High was sinds het veganisten systeem heel erg veranderd.
Vampieren konden maar niet van het menselijke bloed afkomen. Al die vampiers gingen of weg of werden geschorst door het overtreden van de regels. Daar kon Kate niet zo goed tegen. Daarom begreep ik niet waarom ik niet de doodstraf kreeg. Al was deze straf ook niet verdiend. Alsof hun nog nooit bloed hadden gedronken. En trouwens. Ik wou het toch nooit meer drinken. In de kantine was ook bloed. Ik wist het verschil nieteens. Achter me hoorde ik gegil. Ik liep langs de wc en zag Kate de wc uitlopen. Volgesmij had ze de tekst gelezen. Jammer genoeg ging het niet zoals verwacht. Zelfs erger. Ik liep de wc binnen en zag een groepje kinderen staan. Ik probeerde mijzelf ertussen te wringen. Voor me lag een meisje, volgensmij ene Sanne. Die zat bij mij in de klas. Geschrokken liep ik de wc uit. Ik rende weg. Waarheen maakte niet uit. Die tekst en dat meisje. Had ze misschien zelfmoord gepleegd. Of was het iets anders.
Ik belandde met een plof op mijn bed. Logisch nadenken kon ik niet meer. Was ik niet te ver gegaan. Kon ik niet de tekst weghalen. Of het gewoon zeggen dat ik het was. Maar dan kreeg ik er warschijnlijk een straf bij. Ik dacht na. Maar ik voelde iets knorren. Mijn buik verlangde naar kantine bloed. Ik pakte in de kantine eekhoornbloed. Ik kon er niet meer dan 3 van op. Mijn hoofd was heel ergens anders. Ik moest gewoon de spiegel schoonmaken. Ik liep naar de wc en met een schuursponsje. Die tekst sloeg ook gewoon nergens op. Ik schrobte alles weg en keek opgelucht naar mijn resultaat. Net toen ik de wc uitliep. Zag ik een meisje. Die was warschijnlijk nieuw(fenneke) Maar ik was te druk om met haar een gesprek te starten. Ik dacht als die jongen nou een wolf was en dat meisje had gedood. Dan was de school in groot gevaar.Ik liep het lokaal in van de directrice en begon met praten.

De waarheid duurt het langst. Die zin spookte door mijn hoofd. Mijn ouders hadden mij een ellelange brief gestuurd over waarom ik nou wel naar een bloedloze school wilde , en dan wel midden in de nacht met volle maan. Ik had totaal geen zin om terug te schrijvn omdat er ook in stond dat er een jongen (de jongen die ik in stukken had gescheurd) in het bos in stukken gescheurd dood en leeggezogen was gevonden. Mijn idee van naar een andere school gaan en dan helemaalopnieuw beginnen was een stuk moeilijker dan gedacht. Ik liep sinds de avond dat ik naar deze school was gegaan met een heel erg groot schuld gevoel rond en ik wou zo graag dat ik er geen spijt van zou krijgen. Maar dat was niet gelukt. Ik voelde me niet lekker en liep naar het toilet toen ik daar aan kwam voelde ik me vreselijk misselijk en ik vluchte een wc hokje in, ik boog me over de wcpot en ik gafover een rood achtige vloeistof over wat verdacht veel op bloed leek. Ik gaf nog een keer over en ik voelde me vreselijk ziek. Ik hoorde dat er iemand binnen kwam en ik schaamde me heel erg. Ik spoelde door en liep als een razende de toileten uit. Achter me hoorde ik dat er nog iemand naar de wc ging. Ik begon te rennen en ik stopte pas toen ik weer bij een deur van een klas lokaal stond en ik binnen in een lokaal een krakende mannen stem hoorde die het er over had hoe je een zombie moest vermoorden. Ik liep door ik kon niet meer goed na denken over wat ik deed. Waarom moest ik nou uiteraard die jongen eten op die dag, ik had wel gezien kunnen worden door en weerwolf en dan aagevallen te worden. Ik botste tegen wel meer dan 9 kinderen aan die me boos aan keken en verwijtende dingen dachten. Ook de kinderen van deze school hadden het nieuws van de jongen in het bos gehoort en ik was zo bang dat ze erachter zouden komen dat ik hem had aangevallen omdat ik gewoon zo hoogst nodig loed moest hebben. Ik liep naar een verlaten gang en daar was ook de deur naar de ziekenzaal ik bleef midden in de deur opening staan, wat als de zuster zou merken dat ik bloed had geronken. Ik was stik zenuwachtig en ik liep terug. Toen ik om de hoek van de gang was rende ik als een wervelwind terug en trok de deur open van de ziekenzaal. De zuster keek me aan en vroeg waarom ik er was zo midden op de dag. Ik heb over gegeven in de toileten en ik voel me als een slappe pannenkoek. Zou u misschien weten wat ik daar aan kan doen? Misschien een drankje of een pilletje? De zuster keek me met verwarde ogen aanen zei: "Ik denk dat je een paar nachtjes ter opservatie moet blijven". Oke dat lijkt me wel oke. Maar morgen moet ik even naar mijn ouders want ik ben mijn boeken vergeten. Nou dan moet je morgen maar terug komen. Oke dat zal ik doen mevrouw. Oh meisje hoe heet je eigenlijk? Ik heet Meggie Roodbloed. Oke je staat genoteerd fijne dag verder. Oke u ook een fijne dag doei. Daag.
Ik liep een beetje verbrouwereerd weg en ging ergens in een hoekje zitten huilen. Wat had ik gedaan? Waarom hij , waarom ben ik nou naar de ziekenzaal gegaan. Ik kon er niet lang over na denken want de bel was gegaan ik moest naar de kantiene...

De tekst op de spiegel was weg toen ik in de toiletten aankwam. Ik bekeek het nog een keer goed. Een paar uur geleden had hier nog een tekst gestaan waar mijn stress nou niet bepaald minder van werd... Maar wie had het gedaan? Ik voelde me nog steeds slecht omdat ik er nog niet achter was en in de tussentijd de veiligheid van mijn leerlingen alleen maar achteruit ging. We konden moeilijk een wacht om de school heen zetten. Ik haalde mijn hand door een pluk van mijn rood blonde haar. Het klitte behoorlijk. In een paar seconde borstelen met mijn hand was het alweer glad en zaten de krullen weer op hun vaste plekken. Ik veegde wat verf van mijn wimpers af. Niet dat ik dit vreemde spul wat mensen altijd opdeden om er mooier uit te zien nodig had, maar de onderdirecteur was er altijd van overtuigd dat iedereen er zo menselijk mogelijk uit moesten zien, en hij bleef stug volhouden. Voor hem (en echt niet voor mezelf) Verfde ik elke dag mijn gezicht in met allemaal troep, hij vond het geweldig, ik zag het verschil niet eens. Binnen een paar uur slokte mijn lichaam al de verfstoffen altijd al op, en ik kon me niet goed voorstellen dat het erg gezond voor me was. Er kwam iemand de toiletten binnen gerend. Ze rende regelrecht een hokje in en gaf luidruchtig over. Ik verstijfde. Was dit een mens? Nee, dat kon niet, anders had ik het binnen een straal van vijf kilometer al geroken. Dan was de enige verklaring voor het meisje in het hokje, die een tweede keer overgaf, een halfvampier. Wij, volbloedvampiers, konden niet ziek worden. Misschien was ze een verdraaid goede actrice? Ik hield het bij mijn middelste conclusie en observeerde haar toen ze beschaamd het hokje uit kwam. Ze liep snel naar de deur en voor ik nog iets kon vragen, was ze verdwenen. Wie waren de ouders van die meisje? En dan bedoelde ik biologische ouders, want die moest ze hebben. Halfvampiers werden niet zoals de volbloed gebeten en vergiftigd tot ze zo als ik nu waren. Nee, ze hadden ouders, echte ouders. Er was een vrouw zwanger geweest van dit kind en een vampier had haar bevrucht. Wauw. Wat een vreemde gedachte. Hoe kon iemand daar genoeg zelf beheersing voor opbrengen? Ik wilde het meisje van alles vragen, ik was zo nieuwsgierig, totdat ik bedacht dat ik terug moest naar mijn kantoor. Ik liep met tegenzin terug naar mijn werk, dat zich steeds meer opstapelde, met de gedachte aan morgen in mijn hoofd. Hoe ik zou gaan jagen, misschien een poema of een antiloop. Ik watertandde bij de gedachte. En hoe ik het meisje zou vragen hoe ze was opgegroeid (gegroeid! Stel je voor...) Wat ze at, of ze sliep... Ik had van alles gehoord over halfvampiers, maar en nog nooit een ontmoet. Ik was een verhalen verzamelaar. Ik glimlachte bij die benaming, ik herkende mezelf goed in dat woord. De deur die ik opende maakte een einde aan mijn gemijmer, want in mijn kantoor wachtte een aantal verrassingen, de berg werk was alleen maar gegroeid en het meisje dat ik deze middag vijf weken corvee had gegeven stond me op te wachten. Met een zucht deed ik de deur achter me dicht. "Wat is er? Kom je je straf bespreken? Nou, dat heeft weinig zin, ik heb je al een te milde straf gegeven en ik kan niet tolereren dat ik..." Midden in mijn zin werd ik afgebroken door een derde verrassing. Achter het meisje stond een jongen, met witte ogen en zwart haar...

Ik keek om mij heen. De kamer was leeg.
Totdat Kate terugkwam kon ik net zo goed even rondneuzen. Trok èèn van haar laatjes open.
Een stapel telaat briefjes, pennen en een oude brief van volgens mij haar dochter.
Die had ze al lang niet meer gesproken dacht ik. Of was haar dochter ook een vampier.
In het laatje vond ik mascara. Vampiers droegen toch geen mascara. En het was ook nog eens slecht voor je huid.
Een laatje omlaag lag een foto. Daar stond ze op. Wel gek dat ze daar nog geen vampier was. Dit was ook nog eens 125 jaar geleden genomen.
Ik hoorde de deur opengaan. Snel schoof ik het laatje dicht en ik ging voor haar bureau staan. Het was Kate.
Ze zei: "Wat is er? Kom je je straf bespreken? Nou, dat heeft weinig zin, ik heb je al een te milde straf gegeven en ik kan niet tolereren dat ik..." Opeens werden haar ogen groot. Ik keek achter me... Daar stond de jongen. "Daar kwam ik voor Mevrouw.
Volgensmij is hij een wolf". Mevrouw Kate kon niks uitbrengen. Ze zei dat ik gelijk kon hebben enzo...
Op de manier hoe ze keek leek het me een beter idee om even te gaan. Ik liep de kamer uit en sloot de deur.
Ik en de school waren in gevaar. Maar daar kon ik nu weinig aan doen. Ik liep naar mijn kamer. Mijn kleding en foto's stopte ik in mijn tas. Ik wou hier weg.
In de kantine pakte ik verschillende soorten bloed. Ik had wel trek in kalf. Dat was het lekkerste bloed van de hele kantine. Jong bloed was verser en ging langer mee.
Omdat ik ook niet wist hoelang ik weg ging kon ik beter maar een grote vooraad meenemen. Met een hele tas bloed kon ik 1 week meedoen. In de tussentijd zou ik ergens overnachten. Het was gewoon te gevaarlijk op school.
Wat wou ik, door de wolven worden verbrand of mensen bloed drinken. Ik wist het wel.

De hele school had het er over. Hoe is die wolf nou binnen gekomen? Ik wist het echt niet, en de anderen blijkbaar ook niet want er gingen van allerlei praatjes door de school. Zoals: Dat die wolf die tekst op de spiegel had gezet of Dat het meisje die de wolf had binnen gebracht iets me die wolf had. Ik zelf geloofde alle twee de verhalen niet. Ik had gewoon geen idee waarom dat vampier meisje die wolf had mee genomen ze moest toch wel weten dat de wolven ons aan stukken scheurden zelfs ik wist dat en dat zecht wat. Toen ik het hoorde van die wolf ben ik meteen naar mijn kamer gegaan en heb mijn ouders gescheven. Ik ben nadat ik de brief had gestuurd niet meer naar de ziekenzaal gegaan ik had geen last meer van missenlijkheid of last van hoofd pijn. Toen ik op de gang was ben ik wel tegen 6 kinderen gerend. Ik ben zelfs tegen 2 leeraaren aan geknald die me zeker voor 4 weken strafwerk gegeven hebben. Ik kwam uiteindelijk bij het kantoor van de rector, ik wilde naar binnen lopen maar toen hoorde ik dat er al mensen binnen waren. Ik hoorde een boze rector en een andere stem. Ik gluurde naar binnen door het sleutel gat en zag de rector het vampieren meisje en 'de wolf' ik schrok me rot en rende als een razende terug naar mijn kamer. Toen ik daar was ben ik gaan tekenen en ik tekende een grote boom met takken vol gouden bladeren. en een donkere achtergrond met daarop een grote zilveren volle maan. Er was iets anders aan die maan , ik kon er maar niet achter komen en schilderde gewoon rustig door. Ik was op de helf van mijn tekening toen er werd aan geklopt. Toen ik open deed was er niemand, maar voor mijn deur lag wel een heel erg groot paket. Toen ik het oppakte woog het zeer zwaar in mijn handen. Ik ramelde er mee en ik hoorde dat het mee schudde. Er zat dus iets in dat ik waarschijnlijk van mijn ouders zou hebben gekregen . Ik liep mijn kamer in en deed de deur goed achter me dicht.Toen ik het pakket op mjin bed zette scheurde ik het ruw open, op mijn bed lag nu een soort grote pot vol met het bloed van een (zo te ruiken) leeuw. Er lag ook een briefje bij. Er stond op: Dit bloed is afkomstig van een leeuw en dit heb je wel nodig want we hebben een kaart gekregen van de ziekenzaal, dat je hoofdpijn en hebt over gegeven. We hopen dat je heel snel weer beter word. Heel veel liefs je ouders. Toen ik de brief wel voor de 67 keer las besefte ik dat de zuster waarschijnlijk dacht dat ik bloed tekort had. Ik hoorde dat er iemand aan kwam en ik verstopte het leeuwen bloed onderin de kast. De voetstappen kwamen dichterbij en die opende de deur en er stond...

Volkomen in paniek fluisterde ik; "eruit. Allebei. Weg. Nu!” Ik stond tegen de muur aan gedrukt en opende voorzichtig de deur zodat de twee konden passeren. Ze liepen weg. Ik wist niet meer wat ik moest doen. De woorden van Desteny spookte door mijn hoofd. "volgens mij is hij een wolf mevrouw." Ja, dat was hij wel degelijk. En dan niet zo een als Avalina. Een die uit de roedel van het volle maansmeer kwam, een spion. Ik snapte niet dat er nog geen slachtoffers waren geweest. Dit kon niet. Dit was gewoon een nachtmerrie. Dat mooie idee van de nachtmerrie vervloog in mijn hoofd toen ik probeerde te bedenken wanneer ik voor het laatst had geslapen. Niet. Ik kon de tijd van mijn mensenleven niet meer voor de geest halen. Het was nog maar 125 jaar geleden en ik was het nu al vergeten! Alle fijne herinneringen... Ze waren weg... Het laatste wat ik kon bedenken was het vuur binnen in me. Ik kromp in een bij die gedachte. Verder kon ik me alleen nog herinneren dat ik het zo gaaf vond dat ik zo hard kon rennen, en daarna kwamen er alleen maar stress en angst momenten naar boven. Ik probeerde heel hard te bedenken wanneer ik gelukkig was. Ik moest zo lang nadenken dat ik er verdrietig van werd. Was er dan geen een gelukkig moment in mijn dode leven voorgekomen? Toen ik voor het eerst bloed proefde? Nee, toen was ik ook niet echt bepaald gelukkig. Ineens wist ik het. Verhalen verzamelen. Als ik er een had grifte ik hem goed in mijn geheugen, zodat ik mijn collectie nooit kwijt zou raken. Er was maar een ding wat ik kon doen om aan de stress te ontsnappen, mijn verzameling compleet maken.

Het meisje keek me geschrokken aan toen ik binnen kwam. Het was niet moeilijk haar te vinden, ik ging op de geur af. Wel was ik tot de vreselijke conclusie gekomen dat er bloed door haar aderen stroomde in plaats van gif. Ik wist niet of ik dat wel zo’n rustgevende gedachte vond... Ze zat op haar bed met een grote pot vol bloed wat zo te ruiken afkomstig was van een leeuw. Ze dronk dus bloed. "Goede keus. ” Zei ik terwijl ik vriendelijk glimlachte. Ik bleef staan, omdat ik niet goed wist wat ze van me vond. “Ik kwam even iets aan je vragen, jij bent een nieuwe leerlinge, toch?” Waarom vroeg ik dat, natuurlijk was ze een nieuwe leerlinge. Maar ja, ik moest toch iets hebben om het gesprek op gang te krijgen? Ik wachtte haar antwoord af en zei daarna;
“Meggie, is het niet? En, wat is je achternaam? Die staat niet op de lijst, dus ik dacht...” Ik stopte abrupt met praten toen ik bedacht dat dat natuurlijk gevoelig lag, de stamboom, familie... Zou haar moeder nog leven? Ik had wel eens van halfvampiers gehoord die hun eigen moeder vermoorde tijdens de geboorte. Kort schudde ik mijn hoofd en vroeg snel; “Heb je toevallig ook een gave, of zijn dat allemaal fabeltjes?” Ik had daar ook wel eens over gehoord, dat halfvampiers gaven meekregen, omdat het half mens, half vampier gebeuren voor iets bijzonders zorgde in de groei en ontwikkeling van het kind. Ook kregen ze daardoor soms gaven, bijvoorbeeld dat ze in de toekomst konden kijken, of iemands emoties konden beïnvloeden. Stel je toch eens voor... Het was misschien niet het belangrijkste wat ik wilde weten, maar ik moest eerst haar vertrouwen zien te winnen.
De belangrijkste vraag bewaarde ik voor straks, als ik alles van haar wist en daarna meteen weg kon gaan. O, wat waren verhalen verzamelaars soms toch vals. Ik deed mijn best een glimlach te onderdrukken.

// Need Inspiratoin!

Ik schreef een brief aan Kate:

Lieve directrice Kate,
Ik wil weg van deze school. Het is te eng om hier te blijven.
Ik weet ook dat u een hekel aan mij heeft gekregen door alles.
Ik wil u zeggen dat ik u wel altijd heb gemogen. U bent een goede directrice.
U wilt het beste voor uw school.
Ik ga weg voor een tijdje. Ik zal mijn neus soms laten zien.
Groetjes Desteny...

De brief stopte ik door de deur van Kate. Ik liep door de gangen en stopte bij mijn kluisje.
Alle spullen stopte ik in mijn tas. Met mijn rode sneakers liep ik langzaam de school uit. Om dit moment te koesteren.
Ik keek achter me. De school, ik zou er nog terugkomen. Een keer mijn neus laten zien.
Ik vond dit een moeilijk moment. Op deze school heb ik 45 jaar gezeten.
Ik wou weg omdat ik bang was. Als de school veilig was zou ik misschien terug komen.
Ik liep weg, met mijn rode sneakers flitste ik eindeloos lang door het bos. Onderweg zag ik een muis.
Mijn ogen bleven er eindeloos lang naar kijken. Mijn ogen bewogen alle kanten op.
Ik pakte de muis bij zijn staart. De muis hielt ik boven mijn mond.
Langzaam schoof ik de muis naar binnen. Mijn buik voelde nu een klein beetje voller.

Ik kwam bij een open plek. Hier was het gebeurd, hier was ik veranderd.
De vrouw die mij had veranderd, die ik zo dacht te vertrouwen. Mijn moeder had me gebeten.
We waren in een grot. Mijn zus was er ingevallen. Ze kwam er niet meer uit. Ik wou mijn zus zo graag redden. Ze was gewond.
Het enige wat ik kon doen was erbij komen. Ik had wat zalf meegenomen en mijn moeder gehaald.
Mijn moeder vond het niet zo erg, ze sprong erbij gek genoeg. Daar wist ik de reden niet eens van.
Ze liep op mij af. Toen beet ze me in mjn arm.
Ik had pijn, ik schreeuwde het uit.
En mijn moeder sprong uit de grot. Mijn zus bloedde, ik wist niks te doen. En ik werd een vampier.
Mijn zus was in shok van het gedoe en bracht geen woord meer uit.
Ik had niks bij om het bloeden te stoppen. Haar ogen sloten zich en haar hart stopte. Dit was mijn eind net zo goed.
Moeder bleek niet te zijn wie ze was. Ze gaf niet eens om me.

Ik liep weer door. Aan het eind van het bos kwam ik bij het wolvenmeer.
Ik hoorde gejank. Ik deed mijn schoenen uit en sprong het water in. Ik zag een meisje.
Ik zwom naar haar toe en vroeg wat er was.
Geschrokt keek ze om. Ze volgde mijn hele lichaam. En zei met een zacht stemmetje "Ben jij een vampier"
Ik knikte ja. Ze wou weg zwemmen maar ik hield haar tegen. "Rustig maar, ben jij een wolf, ik heb niks tegen wolven. Ik doe je geen kwaad"
Ze keek me recht in de ogen aan. Ze was an het huilen. Ze zei dat haar vriendin is gedood.
Ik leefde heel erg met haar mee dus begon ook te huilen.
Ik voelde een vriendschap ontstaan.

In het meertje lag ik. Omhoog kijkend naar de sterren. En hoe ze spiegelde in het water.
Er vloog een klein druppeltje zout vloeistof uit mijn oog. Ik had een goede vriendin. Maar ik was zo verdrietig dat ik haar niet kon vertellen hoe gek ik op haar was. Ze was dood. Gedood door een vampier. Zij en ik konden de gelukkigste wolven vriendinnen ooit worden.
Ik en Michelle wouden de vampiers nooit wat aan doen. Maar dat hadden onze voorouders al heel goed gedaan.
Ik zou het liefst willen verdrinken. Maar dat was moeilijker dan ik dacht. Ik was altijd bang voor de dood.
Dat het pijn zou doen. Ik had nog nooit zo sterk het gevoel gehad dat ik niet zonder haar kon leven. Nu zij dood was. Wou ik ook dood.
Dus dat was geen optie. De enige optie was om een mens te worden. Het was moeilijk om een plan uit te voeren zonder dat de roedel erachter kwam.
Ik keek omhoog. Er kwam een meisje op me af. Ik bekeek hoe ze eruit zag. Haar blonde haar met haar rode pluk.
En haar rode ogen. Ik zei "ben jij een vampier?". Ze knikte ja. Ik moest hier weg.
Ik deed een poging om weg te zwemmen, maar ik werd tegen gehouden. Ze zei dat ik haar kon vertrouwen en of ik een wolf was.
Dat was ik inderdaad. Toen ik haar later nog eens goed bekeek zag ze er eigenlijk niet bedrijgend uit.
Ze vroeg "waarom huil je?"/. Ik vertelde over mijn dode vriendin. Toen vertelde ik wie het was.
Het was een vrouw van jou school. De directrice Kate.

De hakken kwamen dichter bij en ik was best bang dat die wolf misschien op wraak uit was en ik had echt geen idee hoe ik me zou moeten weren. De deur vloog open en ik zag tot mijn grote schrik dat in de deur opening geen wolf maar de directrice stond. Wat zou ze van me willen? Ze begon meteen vragen te stellen en ik moest eigenlijk ook antwoorden maar ik deed het niet want ze stelde wel vreemde vragen en hoezo wilde ze mijn achternaam hebben mijn ouders hadden alles nauwkeurig ingevuld. En mijn gave wilde ik niet vertellen, ik las haar gedachte en ik kwam erachter dat ze dacht dat ik mijn moeder had gedood tijdens de geboorte. Maar natuurlijk was dat niet zo. Waarom wilt u dat ik al die vragen beantwoord? En waarom denkt u dat ik mijn moeder heb... Ik sloeg mijn hand voor mijn mond en ik keek naar het gezicht van de directrice. Het leek wel of ze een glimlach wilde onder drukken. Ik wist niet wat ik daar van moest denken en ik was bang dat het een soort grijns was. Wat moest ik nou doen en ik wilde dat ik onzichtbaar kon zijn. Wat moest ik doen, wat moest ik nou doen...

"Waarom wilt u dat ik al die vragen beantwoord? En waarom denkt u dat ik mijn moeder heb... " Meggie stopte midden in haar zin en sloeg een hand voor haar mond. Ik realiseerde me dat ze haar mond voor bij had gepraat. Ik deed mijn best om niet te glimlachen, maar kon het niet onderdrukken. Ik lachte kort maar ik stopte toen ik merkte dat Meggie me bang aan, alsof ze het liefst wilde verdwijnen. "opletten met wat ik denk dus." Ik hield mijn hand voor mijn mond en probeerde heel serieus te kijken, toen ik bedacht dat mijn gedachte toch niet veilig waren. "Het is oke. Ik vind het alleen maar interessant, daarom ben ik hier. Misschien heb je het liever niet, maar ik zou het erg op prijs stellen als U er iets over zou vertellen. Over u leven, ik ben zeer geboeid." Meggie keek me aan alsof ik Chinees tegen haar had gepraat. Ik hoopte dat de verhalen verzamelaarster eindelijk actie kreeg in haar saaie collectie. Nou ja, de verhalen die ze had waren zo hetzelfde. Meer eentonig. Als ik hier iets uit kon krijgen, ik wierp een blik op het bangig meisje dat op haar bed zat, sprong iets in haar verzameling er echt uit. Mijn meeste verhalen gingen over personen die niet tevreden waren met wie ze waren van mens tot vampier, van wolf tot... Misschien, en ik hoopte het, halfvampier. De houding van het meisje... -hoe noemde je zo iets?- de houding van het... nou ja.. ze leek nog steeds niet helemaal ontspannen. Misschien moest ik haar helpen met wat ze moest zeggen..? " Zou U iets over U leven willen vertellen? Bijvoorbeeld... wat je zo al de dag doet... of... Of... Vertel eens iets over de verschillen tussen mij en jou." dat was een goeie. Ik hoopte echt dat ze zou antwoorden. Echt heel erg. Ik hield de tijd bij. Ik betrapte mezelf er op dat ik ongeduldig begon te worden, en dat terwijl vampiers zeeen van tijd hadden. Ach, wat maakte het ook uit... Ik had net les gegeven, we hadden nog tot zonsopkomst. Misschien wel korter, zou ze slapen? Ik wist het niet. Ik hoopte dat daar snel verandering in kwam.

// Sorry, heb niet zo veel inspiratie.

Ik keek de hoek om. ik wou Kate niet achterlaten na alles wat we hadden meegemaakt. Dan was ik ook niet een goede leerling geweest, zelfs een slechte. Ze zei dat ik terug naar school moest. Zij wou het uitvechten met de wolven. Ze vond dat zij de wolf Michelle had gedood. Maar ik gaf duidelijk de laatste en de hardste klap. Op school moest ik zweren niets kwijt te geven. Gewoon zeggen dat ze was verscheurd door de wolven ofzo. Maar dat leek me nou ook niet het ideale plan. Van leugens, daar kwamen mensen later achter. Maar misschien werd het de waarheid. Bij het idee al kreeg ik de rilingen. Dat ze echt verscheud werd. Ik liep op haar af en omhelsde haar. 'Doe alsjeblieft voorzichtig. En kom ook weer heel op school". Ik liep weg, en keek nog 1 keer om. "doe voorzichtig!" schreeuwde ik nog vlug. Ze gaf me toen een vertrouwde duim. Alles zou goedkomen. Maar daar dacht ik nogsteeds anders over. Ik liep het bos uit. Ik hoorde wolven gejank. Ik nam de benen en zette het op het lopen. Zo bang voor de wolven. Maar ik had ook de neiging om terug te rennen. Ik stond voor de school. Er zat een vreemd meisje op een bankje . Ik liep naar haar toen. "Hoi, Wat doe je hier alleen?"

Ik liep de auto huilend uit. Ik liep naar de andere kant van de auto om mijn moeder een afscheidsknuffel te geven "Doei mam! Ik ga je zo erg missen, ik bel je nog wel!!!" Huilend gaf ik mijn moeder een kus en veegde met mijn hand mijn tranen weg. Ik zwaaide mijn moeder uit tot ik zeker wist dat ze weg was. Ik keek om me heen. Ik stond hier nu wel maar wist niet waar ik heen moest. Ik liep de school in opzoek naar mijn kamer. Ik zette mijn tas even op de grond om mijn welkomsbrief van school te lezen. "Even kijken!" Er stond op dat ik in slaapkamer 32 zat. Ik liep 1 lange gang in. Nummer 29, 30, 31, 32, daar was het. Ik deed de deurklink omlaag en kwam op een grote kamer. Er was een stapelbed, misschien had ik een kamergenoot. Ik gooide mijn tas op de grond en haalde er appelsap uit. Ik dronk ook andere dingen dan bloed omdat ik een halfvampier was. Mijn moeder was vampier, en mijn vader niet. Maar mijn vader heeft nooit geweten wat ik was. Ik bekeek de kamer, er was een tv. En een bank met een kleine ingebouwde koelkast. Ik deed de koelkast open, de koelkast was half leeg. er lag een half zakje bloed en een afgekloven mensenarm. Ik vond mensen maar eng. Daarom ging ik ook weg. Ik was bang dat mijn vader er achter zou komen wat ik was. Mijn kleren gaf ik een klein plaatsje in de kast enik haalde een foto uit mijn tas. Daar stond ik met mijn zusje op. Ik vond het moeilijk om haar achter te laten. Maar ik wou mijn eigen plekje bij vampiers zoals mij. Mijn zusje vas eigenlijk mijn halfzusje van mijn vaders kant. Dus zij was ook geen vampier. Ik legde de foto op het nachtkastje en liep de kamer uit. Ik liep naar de reseptie om mijn rooster schema op te halen. Het was nu 11.45
om 12.05 begon mijn les Vampierbeschouwing. Ik liep langs de kantine om een broodje haan mee te nemen. Daarmee liep ik naar buiten en ging zitten op het bankje Ik nam een hap terwijl ik staarde om mij heen. Rechts van de school was het bos, en links van me het sportveld. Er werd veel geschreeuwd, en omdat volbloedvampiers niet sliepen, wist ik niet of ik nog kon slapen vannacht. Ik had mijn nachrust wel hard nodig.
Er kwam een meisje op mij aflopen. "Hoi, wat doe jij hier alleen?" Ik wist niet wat ik moest zeggen, maar begon toch maar te praten "Ik ben nieuw hier op school, ik zit nu in slaapkamer 32" Ze keek me enthousiast aan "dan zijn we kamergenootjes" Ze gaf me een hand en zei dat ze Desteny heette, "Mijn naam is Clara"