I am usefull...

Langzamer hand werd ik er gek van opgesloten te zitten. Ik kon slecht tegen vier muren om me heen, vooral als ik dorstig was, wat ik nu was. Al vijf dagen had ik niets of niemand meer leeggezogen. Ik vond het tijd dat mijn leuke metgezellen de bakstenen me met rust lieten en ik sloop mijn stoffige, altijd stille kantoortje uit. Het schoolplein over, waar de bankjes er eenzaam en grijs bij stonden, het hek uit dat helemaal vervallen was, het grasveld over, nat van de dauwdruppels... Ik inhaleerde diep toen ik de eerste bomen van het bos zag opdoemen. Ik kon de prooien om uit te kiezen al ruiken en mijn lippen wrongen zich in een vals glimlachje. Mijn keel begon heviger te branden bij de gedachte aan bloed. Vluchtig wierp ik een blik over mij schouder, ik wist niet waarom, het was niets wat niet toegestaan was. Misschien omdat ik zeker wilde weten dat ik mijn prooi straks niet hoefde te delen. Sinds mijn nieuwe baan als mentrix van de eerste klas had ik misschien niet meer het concept van elke dag in mijn overbodige, stoffige kantoor te zitten. Maar ik was een nieuweling, een volbloed vampier en ik had actie nodig. Ik flitste op de eerste bomen af en spitste mijn oren, liet mijn instinct de vrije loop. Het bos zat vol van leven. Waar ik nu geïnteresseerde in was, waren vleeseters; zij smaakte meer naar mens. Ik lachte toen ik de geur van een poema opving en volgde het spoor tot ik uitkwam bij de plek waar ze was. Vanachter een boom gluurde ik naar haar. Het beest had niets door en lag wat aan haar poten te likken. Langzaam sloop ik dichterbij, maar toen het beest haar kop draaide flitste ik binnen een seconde naar haar toe en had mijn tanden in haar flank gezet. Haar bloed bluste mijn keel en gaf mijn maag weer een warm gevoel, een gevoel van leven. Ik dacht dat dat de reden was dat we graag bloed dronken, om ons voor even weer in leven te voelen. Ik likte langs mijn lippen, om niets van het spul te verspillen en verborg daarna het lege omhulsel van de grote kat. Wat nou boven aan de voedselketen.
Mijn keel schreeuwde na een paar seconde alweer naar meer. Ik ademde diep in. Maar wat ik opving was geen prooi... Het was een soortgenoot. Waar ik nu helemaal geen zin in had. Hij was aardig dicht bij. Ik kon zijn voetstappen al horen. Voor ik het wist had ik hem tegen een boom gedrukt, aan zijn keel, en ik gromde zacht naar hem. Toen ik zijn gezicht zag ontspande ik een beetje en liet hem los uit mijn greep. "Leerlingen hebben rond deze tijd geen toestemming het bos te betreden, wist je dat niet?" Ik deed een paar passen achteruit, zodat ik de boomgrens passeerde en het vochtige grasveld op stapte. "Haal je maar niets in je hoofd. Ik heb net gedronken en ik ben jonger." Ik wist niet zeker of dat voordelen waren, maar ik probeerde als een goede leraar te klinken. Een die ook echt nuttig was voor de school. Maar misschien moest ik ophouden met die pogingen. Ik was het toch niet.

//Brad

Voor mij was het vandaag een saaie dag. Ik had mijn rooster eens doorgekeken en echt geen enkele les trok mij om die te volgen. Negen van de tien keer waren het dingen die ik allang wist. Geschiedenis was hier dus een voorbeeld van. Voor een groot deel was ik er zelf bij geweest, had het mee gekregen via kranten en de bewoners. Eigenlijk waren er maar weinig vakken die mij echt interesseerde. Gym was dus een vak dat ik weer níet oversloeg, want ik vond het heerlijk om te rennen, spellen te doen en dingen "perongeluk" te slopen. Niet dat het altijd mijn bedoeling iets kapot te maken, vaak gebeurde het wél perongeluk, maar als ik een docent niet mocht, deed ik het wel. Ik grinnik zachtjes in mezelf. Het was tot nu toe zo'n zeven keer gebeurd en nooit had ik er straf voor gekregen. Boze blikken, en gezucht, dat dan weer wel, alleen kon me dat niet veel schelen. Ik was oud in jaren, en in al die jaren had ik daar een soort schildje voor gebouwd. Vele pubers wouden graag geliefd zijn, in een groep liggen en trokken zich veel aan wat anderen van hen zeiden, dat alles had hij gelukkig niet meer. Oh nee, als iemand 'm niet mocht, dat was dan pech hebben. Als ik merk dat er mensen over de gang heen zwalken, sta ik snel op uit mijn hoekje onder een raam. Vaak zat ik daar, als ik genoeg had van de kamer die ik delen moest met een weerwolf. Blegh, ik kon er nogsteeds niet aan wennen. De laatste tijd merkte ik ook dat ik steeds meer van mijn toneelspel afging, simpelweg omdat ik het niet lang meer kon volhouden. Was ik er te lang mee door gegaan? Mijn ogen staarden naar mijn spiegelbeeld in het raam. Misschien wel... Misschien was mijn limiet bereikt. Wanneer ik stemmen hoor, besluit ik naar buiten te gaan. Hopelijk werd ik daar niet gestoord. Vast niet, er waren immers lessen. De meeste leerlingen zaten braaf op een stoeltje achter de tafels, luisterend naar die oh zo geweldige docenten. Je kon al wel merken dat ik geen fan van docenten was. Wie was dat eigenlijk nou wel? Ze weten altijd "alles" beter en hebben jammer genoeg ook nog eens het laatste woord. Ik schudde kort mijn hoofd. Al die gedachtes moesten weg. In het bos zou ik vast wel een kalm plekje vinden waar ik zou kunnen mediteren of zou kunnen proberen te slapen. Slapen... Dat had ik al zo lang niet meer gedaan. Zo lang had ik niet meer gedroomt. Zelfs de nachtmerrie's miste ik...
Binnen enkele seconden liep ik buiten. Niet op een normaal rustig tempo, maar wat sneller. Ik spijbelde immers en als iemand mij zou zien, was ik het haasje. Als ik wat sneller liep, kon ik sneller wegkomen waardoor anderen mij misschien slechter konden zien. Het waren allemaal misschientjes. Het enigste wat ik kon doen was hopen dat ik niet gesnapt zou worden. Een gure wind streek langs mijn blote armen. Ik was van nature al koud, maar deze keer voelde ik de kou van die windvlaag gewoon. Een huivering trok door mijn lichaam en ik besloot een klein stukje te gaan rennen. Ookal wist ik dat dat weinig zou veranderen. Ik versnelde mijn pas, steeds meer naarmate de seconden voorbij gingen. Al snel raasde ik langs de bomen, over bosjes heen springent. Ondanks al mijn snelheid, hoorde ik de takjes onder mijn voeten knappen. Als ik op jacht was geweest, had ik het gehaat. Dat geluid kon mijn positie verraadden. Plots rook ik bloed, niet heel ver van mij vandaan. Automatisch hielt ik stil, om de lucht nog eens extra op te snuiven. De geur was niet van bloed dat ik lekker vond, maar het maakte me wel nieuwsgierig. Welke andere vampier was op jacht? Wie spijbelde, net als mij? Ik begon die kant op te lopen, de geur volgent. Enkele seconden later voel ik een greep om mijn keel en iets hards in mijn rug. Ik kneep even mijn ogen dicht toen ik een soort krak hoorde. Wat was dit?! Langzaam open ik mijn ogen en kijk recht in de ogen van een jonge vrouw. De geur van het bloed hing om haar heen. Ik voel hoe ik losgelaten word en wrijf even over mijn keel. 'Idioot.' Mompel ik wat binnensmonds. Naar mijn weten had ik nog niks verkeerd gedaan. "Leerlingen hebben rond deze tijd geen toestemming het bos te betreden, wist je dat niet?" Heh? Een lichtje ging branden in mijn hoofd. Ze klonk als een... Als een docente. Dahm. Dat betekende dat ik erbij was. 'Nee, mevrouw. Ik ben niet iemand die de regels leest, wist u dat niet?' Sprak ik wat droog. Docente of niet, ze vloog me zonet wel naar de keel. Dat was niet iets wat ik snel vergaf. Ik keek toe hoe ze achteruit stapte, tot ze op het grasveld stond. "Haal je maar niets in je hoofd. Ik heb net gedronken en ik ben jonger." Ik kon het niet laten even met mijn ogen te draaien. 'Wat zou ik in mijn hoofd moeten halen dan?' Haar aanvallen? Nee, dat zou ik niet doen op een veldje waar iedereen, als die goed keek, alles kon zien. 'En u mag dan wel jonger zijn, maar u hebt lang niet zoveel... Ervaring.' Toen pas besefte ik dat ik met "u" praatte en ik zuchtte vermoeid. Dat was haast automatischme. 'Maare, u bent een docent toch? Wat doet u hier dan? Hoort u geen les te geven inplaats van wilde dieren af te maken?' Een licht grijnsje speelde rond mijn lippen. 'of heeft u "toevallig" een tussenuurtje?'

Binnen de kortste keren dat ik de indringer gevangen had werd er het woord 'idioot' naar mijn hoofd gesmeten. "Leerlingen hebben rond deze tijd geen toestemming het bos te betreden, wist je dat niet?" Mijn stom klonk nijdig, maar niet zo alsof ik hem net bij zijn keel had gegrepen. "Nee, mevrouw. Ik ben niet iemand die de regels leest, wist u dat niet?" Hij sprak het wat droogjes uit. Zijn brutale toon beviel me niets. Hij maakte me alleen maar nijdiger, hij moest uitkijken. Uit verdediging zette ik een paar passen naar achteren zodat ik de dauwdruppels kon horen vallen op de aarde. Soms kon het tamelijk vervelend zijn zo'n goed gehoor te hebben. Maar voor een jacht of een gevecht was het handig. "Haal je maar niets in je hoofd. Ik heb net gedronken en ik ben jonger." Ik wist niet waarom ik het zei, het sloeg nergens op. Maar misschien had ik een gevoel van macht nodig. Het verbaasde me dat ik die dacht te halen uit een opmerking naar een van mijn oudere leerlingen. Het maakte me woedend dat hij met zijn ogen rolde. "Wat zou ik in mijn hoofd moeten halen dan? En u mag dan wel jonger zijn, maar u hebt lang niet zoveel... Ervaring." Hij zuchtte om iets wat ik niet goed begreep. Waar ik ook geen zin in had het te begrijpen. Ik had überhaupt geen zin om met hem te praten, ik kon mijn tijd beter besteden. Ik zou Rosey Lake nog kunnen bezoeken, ik zou nog een poema op kunnen. Het laatste waar ik zin in had was teruggaan naar de ziekenzaal. Alsof dat ettertje mijn gedachte kon lezen zei hij: "Maare, u bent een docent toch? Wat doet u hier dan? Hoort u geen les te geven in plaats van wilde dieren af te maken?" Een grijns verscheen op zijn lippen terwijl hij vervolgde: "of heeft u "toevallig" een tussenuurtje?" Hij praatte te veel. Ik hield niet van mensen die veel praatte. Ik had het meer op handelen en dan praten, zoals ik bij deze leerling ook had gedaan. "Jij bent Brad, toch?" Er zaten niet zo gek veel leerlingen op deze school en een vampiergeheugen onthield veel meer dan dat van een mens deed. Ik wachtte niet op een reactie, nu was het de ronde voor praten en jammer genoeg niet meer voor handelen. "Luister Brad, ik hoor geen les te geven want daar ben ik niet voor gebeten. Dus nee, dat hoor ik niet te doen." Ik keek hem aan. Zijn ogen weerspiegelde de mijne, felrode gloed. "Ik hoor net zo goed als jij leven te vernietigen. De lachte een vals glimlachje. De bomen zwiepte heen en weer van de ijskoude wind. Maar ach, wat maakte het uit wat gebeurde in de wereld als je toch onsterfelijk en gevoelloos was?

//sorry voor de late reactie!

~Geeft niet

Ik wist dat Brad zich irriteerde aan mij en misschien deed ik ook wel een beetje vaag, maar ik nam het mezelf niet kwalijk, na uren in dat stoffige en saaie kantoor. "Ja, natuurlijk, wat jij wilt." Reageerde hij dan ook op mijn opmerking. "Ik hoor net zo goed als jij leven te vernietigen". Brad leek verbaasd te zijn. "Dat klinkt nogal duister." Sprak hij toch wat nonchalant. "Tenminste uit de mond van een dame." Ik zuchtte en sloeg mijn armen over elkaar. Wanneer begreep hij het nou? Brad liet zijn armen hangen en wierp een blik over zijn schouder. In die tijd had ik hem tegen de grond kunnen drukken en hem al zijn arm uitgetrokken hebben. Hoewel ik glimlachte bij de gedachte, was en bleef ik nog altijd een leraar. Docenten moesten natuurlijk het goede voorbeeld geven, waar ik niet bepaald zo'n zin in had. Ik zag het nut er niet van in te leren hoe je jezelf kon uitschakelen, als je juist zoveel gebruik kon maken van al die extra krachtige dingen. Kleine druppeltjes daalde neer vanuit de hemel en bedekte mijn bleke, bijna doorzichtige huid. Ik wilde me niet verbergen voor de wereld als ik de wereld toch zou kunnen overnemen. Maar ja, dat was hoe ik dacht. De directie had daar weer heel andere ideeën bij. Nog eens zuchtte ik waarop Brad met zijn tanden knarste. "Als je het niet erg vindt, mevrouw onbekend, wil ik nu graag verder." Waarheen was die verder? Ik was te nieuwsgierig om de vraag in te houden. Een flits later stond ik weer vlak bij hem. "Er zijn belangrijkere dingen te doen. Die je vast wel snapt." Zei hij. Ja, dat snapte ik zeker. de druppels werden steviger. "Brad, doe me een lol en noem me nooit meer 'Mevrouw' of 'u'. Noem me gewoon Zara." Ik glimlachte. "Ik ben immers jonger, dus zie me niet als docent." Dit was een aparte manier om mezelf voor te stellen, maar het voelde ook niet verkeerd. Die jongen had vast niet door hoeveel we op elkaar leken. Onze liefde om te vernietigen, onze handelingen en bovenal onze verslaving, hadden we gemeen. "Dus... Waar ga je jagen?" Ik grijnsde. De dorst brandde in mijn keel, alsof er vlammen oplaaide. Ik dacht dat we die pijn alleen maar voelde zodat we ons minder schuldig zouden voelen en over de streep getrokken konden worden om levende wezens te vernietigen. Je over te geven aan de onsterfelijke dood waar je aan vast zat. Zo erg als ik in het begin dacht was het nog niet. Al snel voelde ik me meer thuis in dit bestaan dan in het andere, menselijke en idioot langzame lichaam. De tijd verschoof nog steeds langzaam, maar je kon in ieder geval doen wat je zelf wilde. Ik kende niemand die mij ooit gecommandeerd had iets te doen, ze hadden me wel gestopt, maar nooit gedwongen tot iets. Rustig bleef ik naast hem staan, wachtend op een antwoord. "Maar misschien is de vraag 'op wat ga je jagen' nu even belangrijker, toch?" Mijn mondhoek trok omhoog. Ik had heus wel in zijn ogen gezien dat die bloedlust niet zomaar een lust was van een doorsnee vampier op Bloody High. Het begon steeds harder te regenen en te waaien. De bladeren deden krampachtige pogingen zich vast te houden aan de bomen, zich niet over te willen geven aan de dood. Maar toen ze eenmaal op de grond lagen bleven ze daar rustig en vredig liggen, zonder verder tegen te spartelen. Ze leken op mij.

Ik voelde hoe lichte druppels op mijn hoofd en schouders vielen. Regen! Dat kwam mooi uit. Met jagen was regen alleen maar fijn. Het was koel -al hadden vampiers weinig last van warmte- en het wiste je overige sporen uit. Niet dat die sporen veel uit zouden maken. Al mocht de politie erachter komen wie de dader zou wezen van zo'n vreselijke moord, dan zouden ze diegene nooit te pakken krijgen. Hun auto's, motoren en munitie zouden ons vampieren nooit iets aan kunnen doen. Hoogstens een schrammetje, maar dat was binnen enkele seconden weer geheeld. Hah, wat was ik toch blij met het onsterfelijk wezen. De gedachtes dat ik langer leefde dan een "gewoon" mens, sterker en sneller was, gaf me een ongelofelijk machtig gevoel. Maar ik kon niks met dat machtige gevoel. Er was geen enkel gebied waar ik dat op kon uitoefenen. Geen bedrijf. Geen eigen huis. Alleen school. Dit vergeleek ik met een zwerver. Want in principe was dit hetzelfde. 'Stop met zo achterlijk denken. Je gaat veel te diep nu.' Sprak een duivels stemmetje in mijn hoofd. Dit stemmetje hielt me "wakker". Het zorgde ervoor dat ik niet compleet gestoord werd door mijn eigen gedachten. Ik voelde dat de vallende waterdruppels sterker werden en er zo voor zorgden dat mijn zwarte haren wat meer op mijn hoofd gingen liggen. Goed, er was toch een nadeel aan de regen. Het ruïneerde je haar en lieten je kleren zo heerlijk aan je lichaam plakken. Nu maakte me mijn haar niet veel uit, maar die kleren wel. Ik wou me graag gewoon vrij kunnen bewegen, en als mijn kleren nat zijn, gaf me dat een soort gevangen gevoel. "Brad, doe me een lol en noem me nooit meer 'Mevrouw' of 'u'. Noem me gewoon Zara." Ik keek de glimlachende Zara aan. Oké, wat zou wou. Een vrouw's wil was wet. "Ik ben immers jonger, dus zie me niet als docent." Voor de tweede keer in een korte tijd wist deze dame me te verrassen. Dit had ik nooit verwacht te horen van een "docente". Ookal was ik ouder dan de meesten hier, ik bleef wel een student. 'Goed Me-... Zara. Als jij je dat zo graag wilt.' Haar naam kwam moeilijk over mijn lippen en daarvan gaf ik Bloody High de schuld. Het was hún schuld dat ik in de "u" en "meneer/mevrouw" routine zat. En toen kwam een vraag waarvan ik had gehoopt dat die nooit zou komen. "Dus... Waar ga je jagen?" Als mijn hart het nu nog deed, zou die kwa snelheid sterk vooruit zijn gegaan. Wat bedoelde ze daarmee? Was die vraag gewoon onschuldig? Hoewel ik van binnen nu druk bezig was, probeerde ik er kalm uit te blijven zien. Maar zodra ik de grijns rondom Zara's lippen zag, wist ik dat die vraag lang niet zo onschuldig was als ik gehoopt had. Ze wist het. 'Wie zegt dat ik ga jagen?' Bromde ik. Oké goed, mijn ogen spraken boekdelen op dat gebied. Wacht eens... Puzzelstukjes vielen op hun plaats. "Ik hoor net zo goed als jij leven te vernietigen" Betekende dat... Dat ook zij diezelfde verslaving had als ik? Elk spiertje in mijn gezicht verstrakte. Gemengde gevoelens trokken door mijn lichaam. Was dit goed? Zou zij misschien m'n partner in crime kunnen worden? Of was dit gewoon een soort list? "Maar misschien is de vraag 'op wat ga je jagen' nu even belangrijker, toch?" Een poosje keek ik haar aan, onbewogen. 'Misschien.' Wat moest ik nou antwoorden? Zou ik het risico nemen? Als het fout zou gaan, zou ik haar altijd nog kunnen vermoorden. Nou ja, een poging tot. Ik had geen flauw benul hoe sterk zij was, al was die greep om m'n keel behoorlijk stevig. Dan neem ik een besluit, en de blik in mijn ogen verhard. Ik breng mijn gezicht naar haar oor. 'Je hebt het door, dat is duidelijk. Maar hierbij een waarschuwing: Lul één klein dingetje door en je bent de bok.' Fluisterde ik dreigent, waarna ik een stapje naar achteren zette. 'Rosey Lake is de volgende bestemming.' Antwoorde ik toen pas op haar vraag. 'Zin om mee te gaan of blijf je hier?'

Ik glimlachte toen Brad het eindelijk door begon te krijgen toen hij had ingestemd met de veronderstelling dat ik geen docent zou zijn in zijn ogen en ik hem vroeg waar hij zou gaan jagen. Hij reageerde wat mompelend; "Wie zegt dat ik ga jagen?" Ik rolde met mijn rode ogen en verloor zo langzamerhand mijn geduld. Ik denk niet dat veel mensen er bij zouden willen zijn wanneer ik mijn geduld verloor, maar dat was iets wat niet scheen te gelden voor vampiers. Plotseling -eindelijk- begon er iets te dagen in zijn hoofd. Ik zag het in alles aan hem. Hij had het door. Ik zuchtte. Het bleef te lang stil. Moest ik hem nu serieus nog een hint geven? "Maar misschien is de vraag 'op wat ga je jagen' nu even belangrijker, toch?" Mijn linker mondhoek krulde op tot een soort van geïrriteerde glimlach. Brad keek me aan en verstijfde. Dit alles amuseerde me steeds meer. Vooral toen hij uitbracht; "Misschien." Ik zag dat hij twijfelde maar daarna weer de koelbloedige houding van een doorsnee vampier aannam. Hij boog zich dichter naar me toe en de wil om hem aan te vallen onderdrukte ik stevig. Brad bracht zijn gezicht naar mijn oor en fluisterde: "Je hebt het door dat is duidelijk." Ik grijnsde. "Bravo, dat duurde minstens minder dan een... kwartier?" Ik onderdrukte de neiging om in lachen uit te barsten en focuste me weer op wat hij me te zeggen had. "Maar hierbij een waarschuwing: Lul één klein dingetje door en je bent de bok." Ondanks de dreigende toon in zijn stem -of juist daarom- kon ik het tot mijn spijt niet voorkomen dat er een klein grinnikend geluidje aan mijn mond ontsnapte. Brad zette een pas achteruit. "Hetzelfde geld voor u, meneer Mc'Knight." Verklaarde ik mijn vrolijke stemming. "Rosey Lake is de volgende bestemming." Antwoordde Brad nog al laat op mijn vraag. "Zin om mee te gaan of blijf je hier?" Ik overbrugde de afstand die Brad net tussen ons had laten ontstaan zodat ik vlak voor hem stond en zei: "Ik dacht dat je het nooit zou vragen." In mijn keel laaide een steekvlam op. Zelfs na een aantal jaren in beheersing geleefd te hebben kreeg ik al dorst als iemand iets uitsprak wat dezelfde klanken had als het woord 'bloed' en ik dacht niet dat het ooit zou gaan veranderen. Ik dacht dat het ook wel eens van het karakter van de vampier af zou kunnen hangen, dan zou ik het al helemaal nooit leren. Het voelde steeds alsof iemand een gloeiende pook naar binnen duwde. Het gif wat naar binnen was gepompt voelde nog altijd als vuur. Vuur wat alleen geblust kon worden door waar ik op dit moment meer naar verlangde in de hele wereld. Ik keek Brad aan. "Let's go." Ik wist niet hoe lang het nog duurde voor mijn geduld op zou raken, maar als ik bloeddorst had, wilde zelfs een vampier daar niet bij zijn.

Zijn smoesje voor het langzame doorhebben van mij, was dat zijn hersenen niet meer zo snel waren als eerst. Ik trok mijn wenkbrauw op en keek hem met een scheve glimlach aan. Hij glimlachte ook. Brad en ik spraken met elkaar af dat we elkaar niet zouden verlinken, dat zou voor ons beide slecht uitkomen. De regendruppels raakte mijn armen, zonder dat ik het zelfs maar kon voelen. Ik volgde er een met mijn ogen die ook belandde op mijn ijzeren huid. Licht haalde ik mijn schouders op. Het weer kon ons niet tegen zitten al was er een orkaan op komst. Natuurlijk wel dat we dan beter moesten zoeken naar onze prooien, die zouden zich allemaal laf gaan zitten verstoppen voor het gevaarte. Ik keek Brad weer aan. Eindelijk reageerde hij op mijn vraag met een "Heb je zin om mee te gaan?" Ik zuchtte van een heleboel emoties tegelijkertijd. "Ik dacht dat je het nooit zou vragen." Grijnsde ik. De dorst doorkliefde brandend mij keel. Ik snakte naar bloed, maar ik wist dat ik moest oppassen, bij elk klein dingetje zou ik een woede-aanval kunnen krijgen, of een aanval van een andere emotie. Emotie's van vampiers waren sowieso al versterkt, zeker als ze hunkerde naar mensenbloed. Ik hield het niet meer. Nu Brad en ik het er over hadden gehad, kon ik nergens anders bij met mij gedachten. Terwijl ik zo aan het nadenken was, zei Brad; "Dat was ik ook eerst niet van plan." Mijn ogen vernauwde zich, wat bedoelde hij daar nou weer mee? Dreigend plaatste ik mijn voet nog wat dichterbij hem dan ik al stond. "Een dame mee op pad brengt ongeluk. Maar goed." Eigenlijk wilde ik boos worden, maar in plaats daarvan ontsnapte er een harde, korte lach uit mijn mond. Daarna keek ik hem weer aan en rolde met mijn ogen. "MC' Knight doet het old school, oke ik snap het. Trek jij maar lekker je holbewoners kostuum aan joh. Vindt niemand een probleem." Even zuchtte ik, kort na mijn woorden. Sarcasme aanval die eigenlijk een woede had moeten zijn. Die was alleen vervelend voor ander mensen, en misschien een beetje beschamend. Ik zuchtte, ik had nu dat bloed nodig. "Let's go." Een grijns verscheen rond mijn lippen. "Goed plan, voordat je flipt." Even dacht ik na en stond stil. Maar toen Brad weg flitste, besloot ik dat ik me niet liet inhalen. Ik werd gek van de dorst, maar ik zou het niet de overhand laten krijgen, ik wist wat er dan zou gebeuren. Eigenlijk zou er dan iets gebeuren wat ik niet wist, ik zou totaal niet mezelf zijn; een monster. Ik slikte, maar mijn keel bleef droog. Hopelijk zou daar straks verandering in komen. Rosey Lake was niet ver meer.

//Ander Topic?

Ik besteedde totaal geen aandacht aan dat dreigende stapje dichterbij. Mijn woorden waren immers waar. Ik was eerder niet van plan haar mee te nemen maar goed, nu dus wel. Ach ja, waarom ook niet? Misschien was het met z'n tweeën wel spannender dan normaal. Of juist niet. Het kon saai wezen, vervelend of het kon helemaal verkeerd aflopen zoals toen... Automatisch dacht ik er weer aan, hoewel ik er totaal niet op zat te wachten. Het was irritant dat ik mijn eigen gedachten niet in de hand kon houden zoals mijn uitdrukkingen op mijn gezicht. Gedachten hadden de vrije loop. Ze konden doen wat ze wouden, hun beelden tonen zonder enige aarzeling en dat, dat maakte mij zo gefrustreerd. Ik wou controle hebben over héél mijn lichaam, niet alleen mijn emoties. En zelfs dat kon nog wel eens verkeerd gaan. Ik hoorde Zara lachen en slaakte een diepe zucht. Ze snapte het niet, natuurlijk niet! Wat kon ik ook verwachten van een jonge vampier zoals haar. "MC' Knight doet het old school, oke ik snap het. Trek jij maar lekker je holbewoners kostuum aan joh. Vindt niemand een probleem." Nee, je snapt het niet schoot er door mijn gedachten. Zij snapte helemaal niets van mij, of om wat ik deed. "Mooi zo. Want voor degenen die het wél een probleem vonden hadden dan een probleem gehad." Sprak ik, zo ontzettend koud. Even kon het me geen donder schelen dat ik rekening moest houden met de anderen hier op school. Iedereen die twijfelde aan mijn manier van leven, mijn manier van doen, mij niet konden respecteren, die hadden dan een probleem. Ik zou ze een lesje leren. Een lesje over respect dat, hoewel je diegene zo erg haatte, je altijd naar iemand tonen moest. Niet veel later flitste ik weg, niet nog langer willen wachtend op Zara. Mijn blik was strak voor me gericht, maar ik voelde dat ze niet zo ver van me af was.


|| is goed..
nog sorry voor deze late rea... en de kortheid ervan ^^