Secrets unveiled

Ik zag hoe Daan zijn hand opende. Keek naar het geld, maar ook schrok. Ik draaide me vliegensvlug om en flitste weg. Langs bossen, snelwegen en wel meerdere onbekende paden. Elke seconde daarvan dacht ik aan Daan. Ik was me er echt van bewust wat ik deed, maar maakte ik de juiste keuzen. Ik hoopte het. Daan werd gelukkig met Kate, en ik... Ik zou alleen zijn. Of Daan me nou leuk vond of niet, hij ging voor Kate. Ik had de enige kans verspilt, dat een jongen, me echt zou leuk vinden. Om wie ik was. Ik stopte bij de bosjes en begon zachtjes te snikken, wat overging in wild gehuil. De tranen rolde over mijn wangen, alsof het nooit leek op te houden. Een onuitputtelijke bron. Want uitdrogen kon ik niet. Ik besefte nu pas dat ik voor eeuwig moest toekijken hoe Daan en Kate samen gelukkig werden. Terwijl ik, helemaal alleen, zonder liefde achter bleef. Het was zo. Dit was mijn karma, eigen schuld dikke bult. Had ik hem maar nooit gekust. Want ik wist dat ik nu nog erger verliefd op hem was dan hiervoor. Ik had het verpest. En nog erger, als Daan zijn mond niet kon houden tegen Kate. Kate zou flippen, uitbarsten, het aller ergste: vermoorden! En ik verzekerde mezelf ervan dat ze daar toe instaat was als ze het heel graag wilde. En dat wist ik! Ze zou een heel plan maken, om hoe ze me zou kunnen laten leiden. Hoe ik dood zou kunnen gaan op een manier dat het haar zou vermaken! Een uitgestippelde klopjacht! Niet iets om je op te verheugen! Ik was doodsbang. Het enige wat ik kon doen was het loslaten. Ik vond het al een overwinning hoe ik deed in de trouw zaak. Zo koelbloedig. Ik veegde mijn tranen af aan mijn mauw. Waardoor het gaten in ontstonden. Maar dat boeide me niet. Ik sprong op de fiets en fietste sneller dan ooit. Binnen no time was ik aangekomen op school. Waar Kate me stond op te wachten. Tikkend op haar klokje met een felle blik. "Zo Desteny! Mag ik weten waar jij was meisje?" Ik keek haar lachend aan. "Dat wil je wel weten hé? Ik was bij Chelsea, een vriendin van mij." Kate werd er niet vrolijker op. Eigenlijk alleen maar bozer. "En dat kon je niet even melden?" Ik begon te lachen. En keek achterom van een vreemd geluid. Een scooter, die op ons af kwam. En rara wie dat was!

//Daan+Kate
e.v.t. Chelsea

Ik trapte het gaspedaal zo hard mogelijk in, om haar zo kort mogelijk te hoeven laten wachten. Ik hoopte dat ze er nog niets van wist, dat ik haar eindelijk eens kon verassen met dat vreselijk irritante vampier instinct van haar. Ik grijnsde. De scooter was precies dezelfde kleur als haar ogen waren en ze maakte me wild van het verlangen naar haar. Dit ding was slechts een proefritje waard, daarna zou ik het terugbrengen naar Rosey Lake. Ik had mijn plan al helemaal bedacht. Ik zou haar onderbreken met waar ze dan ook mee bezig was en haar achterop de scooter meenemen naar het chique restaurant in Rosey Lake, maar aangezien ze niets zou eten zou ik haar daarvoor al ten huwelijk vragen, zodat ze zogenaamd geen hap meer door haar keel kon krijgen van romantiek. Dan zou ik de scooter weer terugbrengen naar het kleine rijwiel-zaakje en zouden we mijn auto op gaan halen om het Noorderlicht achterna te rijden. Ik had al precies uitgezocht waar dat vannacht zou staan. Er fladderde duizenden zenuwen rond in mijn maag waar ik maar niet vanaf kon. De scooter wankelde gevaarlijk heen en weer langs het hobbelige bospad en al helemaal toen ik het pad afreed, op weg naar waar Bloody High verborgen lag, maar toch bleef ik de volle snelheid volhouden. Ik minderde vaart toen de torens van het kasteel boven de bomen uit begonnen te doemen en er twee gestaltes buiten de deur stonden, aan de buitenkant van Kate's kantoor. Mijn hart sloeg een slag over toen ik haar lange rode haar zag wapperen in de wind. Ik reed dichterbij. Mijn gelukzalige gevoel verdween als sneeuw voor de zon toen Desteny me ook opviel. Was ze nou aan het vertellen... over ons? Dat zou ze toch nooit doen? Ik wenste vurig van niet. Niet omdat ik tegen haar wilde liegen, maar om haar te beschermen. Ze zou breken als ze het wist, daarom besloot ik het voor me te houden en Desteny hield zich daar hopelijk ook aan. Wanhopig probeerde ik flarden van hen gesprek op te vangen, maar het geluid van de scooter overstemde ze. Desteny draaide zich vliegensvlug naar mij om. Ik trok mijn gezicht in de plooi en deed alsof er niets aan de hand was, hopend dat Kate niets zou merken. Het zorgde voor een ongemakkelijke situatie toen ik de remmen indrukte en van de scooter afstapte, er viel een dodelijke stilte. Kate's gezicht stond vol ongeloof, dat van Desteny misschien nog wel meer. Wat? Dit was toch ook waar ik woonde? Hoe erg ik ook aan het twijfelen was, ik zou het niet laten merken. Ik zette de scooter op het standaard en zei met een beleefde stem: "Goedemiddag, dames.

Ik was chagrijnig. Echt heel chagrijnig. Ik had zeker tien kinderen eruit gestuurd en moeite moeten doen ze niet te slaan. Ik was blij dat ik eindelijk pauze had in deze zware dag. Ik besloot door de achterdeur van mijn kantoor naar buiten te gaan, zo slecht was het weer niet. Ik greep mijn koffiebeker poemabloed en goot het gulzig naar binnen. Ik had er een goede reden voor om chagrijnig te zijn. Een paar uur geleden was mijn vriend ervandoor gegaan, misschien omdat hij gewoon bang voor me was, wat ik hem niet kwalijk nam. Toen ik zijn gymles moest vervangen kwam Desteny al niet opdagen, waarmee ik de vorige dag nog in een groot gevecht had gezeten, in mijn kantoor nota bene. Van die restanten moest ik alles nog opruimen en opnieuw komen, maar misschien moest ik daar nog even mee wachten want als zij terug kwam stond haar iets te wachten... En dan als toppunt van de dag was er een nieuwe jongen op school gekomen die ik niet vertrouwde en niet mocht, die dadelijk nog op gesprek moest komen. Ik zuchtte diep en liet me opwarmen door de zon, die voor eind maart behoorlijk koud was. Ach ja, ik moest maar wennen aan het klimaat van Minnesota. Ik deed mijn ogen voor een seconde dicht om een vergeefse poging tot rusten te plegen. Maar ik werd meteen alweer wakkergeschud door de geur van iets wat me maar al te bekend in de neusvleugels rook... Alert keek ik om me heen, een verdedigende houding aannemend. Plotseling kwam er een blond-harig meisje het schoolterrein op gefietst. Ik deed moeite niet te grommen en ging weer rechtop staan. Ik besloot koelbloedig te zijn. Niets te laten merken. Terwijl ze haar fiets parkeerde glimlachte ik naar haar, maar mijn ogen schoten vuur. Tikkend op mijn horloge sprak ik haar toe: "Zo Desteny! Mag ik weten waar jij was meisje?" Ik glimlachte nog steeds. Desteny liet zich niet kennen en lachte om mijn houding, wat me alleen maar bozer maakte. "Dat wil je wel weten hé? Ik was bij Chelsea, een vriendin van mij." Desteny was zichzelf aardig in de nesten aan het werken als ze wilde blijven leven. Met mijn felle blik keek ik haar aan. "En dat kon je niet even melden?" Als ze het 'even zou melden' was ik natuurlijk niet minder boos geweest, maar dat terzijde. Ik dacht niet dat ik me langer in zou kunnen houden met mijn handen om haar keel zetten en haar wurgen, wat Desteny blijkbaar erg grappig vond. Nog steeds glimlachend balden ik achter mijn rug mijn vuisten, zo hard dat de knokkel witter werden dan ze al waren. Plotseling keek Desteny achterom, ik volgde haar blik. Het was een vreemd geluid. Iets wat geen auto leek, maar meer... een scooter of zo. Nog geen drie seconde later schoot een felrode scooter het terrein over, op ons af. Mijn mond viel open. Mijn handen vielen slap naast mijn lichaam neer. Ik wilde hem vermoorden en kussen tegelijkertijd... Hij... Hij was terug? Mijn ogen werden groot. Hij was echt terug. Er kroop een koude rilling over mijn rug en er schoot een steek van verlangen door me heen. Daan. Hij was echt terug! Zijn scooter hield stand voor ons en hij stapte af, als of hij zijn hele leven niets anders had gedaan. Ik stond als verstijfd, terwijl er van alles door me heen schoot, te veel om een keuze voor te maken. Er viel een akelige stilte, die me niet eens opviel. Ik kon alleen maar kijken naar zijn gezicht. Ik wist niet hoe lang het duurde, maar tenslotte zei hij: "Goedemiddag, dames." Langzaam begon het tot me door te dringen dat hij dit echt was. Blijdschap verkoos de overhand tegenover wraakzucht en ik begon te lachen, vol ongeloof. Ik rende op hem af en sloeg mijn armen om hem heen, in een heerlijk warme omhelzing. Ik duwde hem een stukje van me af en hield hem vast bij zijn schouders, als een soort inspectie. "Je bent echt... Echt terug!" Fluisterde ik, mijn stem steeds verheffend. Ik drukte hem weer tegen me aan en kuste hem, zo vurig alsof hij nooit was weggeweest. Het was de fijnste kus ooit. Het wekte zoveel blijdschap in mij op dat ik hem nooit meer los zou willen laten. Het gevoel dat ik hem zou willen slaan verdween steeds meer uit mijn systeem en we stonden daar voor een tijd die ik niet bijhield, in elkaar verstrengeld. Ik legde mijn hoofd in zijn nek en fluisterde in zijn oor. "Verlaat me alsjeblieft nooit meer." Ik vergat alles om me heen.

Ik keek met moeite achterom om te kijken wie er op die scooter aan kwam rijden. Daan... Tuurlijk Daan, wie anders. Ik zette enkele stappen naar achteren en sloot mijn ogen. Ik hoefde niet te weten wat daar net ging gebeuren tussen die 2. Ik sloot me op een of andere manier af voor de wereld. Als er nu iets ging gebeuren, tussen hun. Die 2! Hij was zeker van plan haar ten huwlijk te vragen. Daan stond bij Kate, ze stonden elkaar helemaal te vertroetelen. Waarvan ik walgde, tot hij naar achteren keek, recht in mijn ogen. Een soort seintje dat het zover was ofzo. Ik glimlachte voorzichtig en rende het plein af, naar de wc waarbij ik neerzakte tegen de deur. Met tranen in mijn ogen en handen in het haar. Al deed ik zo mijn best om het droog te houden, en mijn mond te houden voordat iemand me zag. Allebij die dingen faalde hard. Maarja, ik had het goede gedaan. Na enkel 15 minuten liep ik de wc uit waarna Kate me om de oren vloog. Terwijl ze haar hand recht voor mijn gezichtsveld hield. Niets, maar dan ook niets was zo confronterend als dit! Daan die als een braaf hondje achter Kate aanliep keek me verbaast aan. Ik probeerde niet te concentreren op hem, maar ik was al weer veloren i zijn ogen. Ik keek hem bijna verliefd aan tot hij nee knikte. Kate keek naar ons bijde en zei: "wat is er met jullie aan de hand?"

Even dacht ik dat Kate op het punt stond mij in mijn gezicht te slaan, maar dat was ze niet. Haar reactie was nog veel overweldigender dan ik had verwacht. Toen ik eenmaal was afgestapt en Desteny en Kate begroet had, staarde ze me aan alsof ik een geest was en vloog me luttele seconde later om mijn nek, zich verbazend over het feit dat ik echt was, dat ik echt terug was. Voor een moment fronste ik mijn wenkbrauwen, maar besloot toen dat ik het helemaal niet erg vond wat ze allemaal wel niet dacht, zo lang ze dit voor altijd bleef doen. Ik kuste haar terug, weer hopend dat het moment waarop ze dit soort dingen deed nooit meer voorbij zou gaan. Plotseling duwde ze zich van me af en met tegenzin gaf ik mee in haar beweging. Ze staarde me aan en ik dacht dat ze alsnog van plan was me te slaan, maar toen bedacht ze zich en fluisterde ze dat ik haar nooit meer alleen moest laten. Ik grijnsde toen ze haar hoofd op mijn schouder legde. Ze moest is weten. Ik wilde niets liever dan haar weer kussen, maar toen bedacht ik me dat er nog iemand toe stond te kijken. Om de een of andere manier kreeg Desteny het altijd voor elkaar onze romantische momentjes te verpesten. Ik keek haar strak aan, strakker dan de bedoeling was geweest. Plotseling sloot ze haar ogen, alsof ze ons niet meer wilde zien. Ik keek nog steeds haar kant op, terwijl Kate me bleef omhelzen, toen ze haar ogen weer opende en voorzichtig glimlachte. Toen zette ze zichzelf in beweging en rende het schoolplein af. Verbaasd knipperde ik met mijn ogen en zuchtte licht. Wat had ik nou weer gedaan? Weglopen was wel een van Desteny's hobby's. Ik rolde met mijn ogen en wilde toen Kate weer omhelzen en kussen en zelfs nog ten huwelijk vragen... Maar ze had zich al omgedraaid bij het horen van Desteny's voetstappen. De manier waarop ze keek beloofde niet veel goeds. Plotseling duwde ze me van zich af en keek me aan, zo doordringend als ze kon kijken met haar angstaanjagend rode ogen. Ik keek haar ook aan, met enige vorm van verbazing. Het duurde een eeuwigheid voordat ze haar blik afwende ook het plein afrende, Desteny achterna. Wat...? Nog verbaasder dan ik al was bleef ik daar achter. Toen, puur omdat ik niet wist wat ik moest doen en mijn huwelijksaanzoek mislukt was, zuchtte ik diep en liep rustig Kate en Desteny achterna. Nog een zucht ontsnapte mijn mond. Vrouwen.

Hier de link die bij het verhaal hoort!: https://www.youtube.com/watch?v=lSi6W29MxGs Ze begon harder te schreeuwen en ik herkende een beetje van hopeloosheid in haar stem. Zou ik antwoorden, en de kans krijgen om de relatie van Daan & Kate voorgoed te verpesten. Of zou ik het hem laten zeggen. Wat ik niet eens zeker wist, er was namelijk een kans dat hij dit net zo goed zou verzwijgen. Ze keek met een vurige blik onze kant op. Ik keek nog 1 keer recht in zijn ogen. Waaruit ik veel vertrouwen haalde. Hij keek even als zichzelf in mijn ogen. De jongen op wie ik verliefd werd. Toen draaide ik me weer om naar Kate en wachtte af, wachtte af tot Daan de slag zou slaan. "Ik... Ehmmm..." Kate keek Daan ongeduldig aan. "Jaah? Wat is er gebeurd?" Daan werd rood, en ik tikte hem nog aan bij zijn arm, dat hij dit niet hoefde te doen. Maar zijn besluit stond vast. Hij haalde diep adem. "Desteny zoende mij." Ik keek Daan geiriteerd aan. "Jij kon me ook tegenhouden! Je deed net zo goed mee!" Daan knikte kortaf maar legde zijn aandacht weer bij Kate. "Nou, dat is er gebeurd!" Even was het stil, Kate bleef naar de grond staren. En ik en Daan wachtten gespannen af. Ze keek weer op en even leek ze niet te bewegen. Maar een seconde daarna rende ze op me af en smeet ze me tegen de vloer! Het was een harde klap maar toch probeerde ik me los te krijgen. Ik spartelde maar Kate liet me niet gaan. Kate zette haar hand tegen mijn borst, en ik zag dat ze de neiging had om mijn hart eruit te rukken. Maar in plaats daarvan liet ze me los en gaf ze me 1 klap na in mijn gezicht. Mijn verdiende loon. Toen liep ze rustig weg maar toen ze eenmaal was verdwenen achter de school hoorde ik haar heel hard huilen. Ik moest haar even laten gaan. Daan moest maar kijken wat hij hiermee ging doen. Daan hielp me overeind maar liep daarna Kate achterna. Ik ging zitten op de bank en sloot mijn ogen. Nu besefte ik pas echt wat ik gedaan had!

Eenmaal in de gang aangekomen liep ik op Desteny en Kate af, die elkaar in een ingewikkelde greep beethielden. Verbaasd en een beetje bang liep ik op hen af en hield rustig voor hen stand. Kate liet Desteny los, waarna Desteny me geschrokken aankeek. Haar blik werd zachter en haar ogen begonnen te stralen. Ik beet op mijn lip en schudde onopvallend mijn hoofd. Kate zou het in de gaten hebben en het verbaasde me niets als ze dat nu al had. Je kon niets voor haar achterhouden. "Wat is er met jullie aan de hand? Wat is er gebeurd tussen jullie?" Kate's stem klonk zacht, maar zat vol met woede. Toen we geen van beide reageerde begon ze te schreeuwen, wat ik haar ondanks dat ik ineenkromp niet kwalijk nam. "De waarheid! Nu!" Haar stem weergalmde door de hele hal. Maar ik liet me niet kennen. Ik rechtte mijn rug en ging zelfverzekerd staan. Ik moest dit haar vertellen, wat iedereen er dan ook van vond. Het maakte niet uit, Kate zou er toch wel achter komen. Desteny en ik wisselde nog een blik voor ik me de strijd in wierp. "Ik... Ehh..." Ik hoorde dat mijn stem trilde en begon opnieuw, met een keer diep ademhalen. Ik hoorde Kate ongeduldig doorvragen, waar ik een beetje van uit balans raakte. Desteny zag het en tikte op mijn arm, als teken dat ik dit niet hoefde te doen. Ik glimlachte naar haar en knikte, ik zou het hoe dan ook vertellen. Dat moest ik gewoon. Nog een keer haalde ik diep adem voor ik er uitgooide: "Desteny zoende mij." Hoewel mijn stem zacht klonk, dacht ik toch dat het voor Kate klonk alsof ik het geschreeuwd had. Ik kon gewoon niet kijken naar haar. Niet kijken hoe ze zou reageren. Desteny maakte een protesterend geluid en wierp me een heel geërgerde blik toe. "Jij kon me ook tegenhouden! Je deed net zo goed mee!" Schreeuwde ze. Kortaf knikte ik mijn hoofd. Ik kon dat feit ontkennen, maar daarmee zou ik mezelf alleen maar meer in de nesten werken en uiteindelijk zou ze er toch weer achter komen. "Nou, dat is er dus gebeurd!" Riep Desteny. Ik boog mijn hoofd en keek neerbuigend naar Kate toe. Het enige wat ze kon doen was naar de grond kijken. Er viel een dodelijke stilte, waarin Desteny en ik beide afwachtend naar haar. De zenuwen gierde door mijn lijf. Plotseling hief ze haar hoofd zette ze een stap in Desteny's richting en smeet haar op de grond. Geschrokken keek ik toe. Ik wilde ingrijpen, maar als Kate boos was, kon ik niet tegen haar op. "Kate!" Schreeuwde ik. Ik pakte haar arm vast. Ze wierp me een dodelijke blik toe en gromde. Geschrokken liet ik haar weer los. Toen draaide ze zich weer om en keek Desteny enkele seconde vol haat aan. Toen hurkte ze, drukte haar hand op haar borst en gaf Desteny en volle klap in haar gezicht. Mijn mond viel open toen ze rustig opstond, haar rode haar door de gang zwiepte en wegliep, op een tempo waarop ik normaal gesproken zou lopen. Ik volgde haar, totdat ze verdween door de deur van haar kantoor, waar ik de geluiden van haar verdriet dacht te horen. Trillend ademhalend keek ik naar de grond. Wat moest ik nu doen? Moest ik Desteny helpen, moest ik Kate achternagaan? Ik koos een middenweg. Voorzichtig liep ik naar Desteny toe en hielp haar overeind. Toen ik zeker wist dat ze stevig stond liet ik haar los en rende achter Kate aan. De eikenhouten deur leek het zwaarst van alle keren dat ik hem had geopend. Voorzichtig nam ik naast Kate plaats, op het houten bankje van haar wachtkamer. Ik legde een hand op haar schouder. "Het blijft echt bij deze keer. Ik hou van je. Echt." Ik wist dat het in dit geval niets goed zo maken, maar ik kon ook niet gewoon mijn mond houden na wat ik gezegd had.

Ik bedacht me dat ik wilde weten hoe het met Kate ging. Maar onderweg prikte drivers door mijn hart wat me niet lekker zat. De tranen vloeide over mijn wangen toen ik binnen kwam en het stel wild zag zoenen. Waardoor Kate geschrokken opkeek. Ze keek me boos aan, met een pittige blik. Ik was het zat hoe iedereen om me heen me behandelden. Ik was en bleef een kind van 16 dat nooit echt volwassen zou kunnen worden. Die zoen gebeurde gewoon. En niemand kon weren hoe een erge spijt ik daarvan had, maar iedereen leek me te haten. Ik zei "ik zit iedereen alleen maar in de weg, ik weet dat ik soms een dramaqueen ben, vaak wegloop en meer. Maar veel mensen hier zien niet in dat ik van binnen ook nog 16 ben. Ik ben nooit ouder geworden. Alles is ingewikkeld, en het enige wat ik wilde in mijn leven was liefde en vriendschap. Al mijn familie is weg. Ik heb een zware tijd achter de rug. Maar ik heb geen zin meer in al die onzekerheden. Ik wil hier weg! Weg van dit leven. Ik hoef dit niet meer! Jullie kunnen denken dat dit weer een desteny actie is. Maar ik zie het niet meer zitten. Ik heb niemand meer waarvoor ik hier zou moeten blijven. Geen reden meer om te blijven leven!" Ik draaide me om en liep snikkend weg, de deur uit. Of ze me nou snapten of niet, ik wilde dit niet meer. Ik voelde me een slecht persoon. Ik liep naar mijn kamer en haalde een houten staak. Als ik deze recht op mijn hart zou richten, op precies de juiste plek, zou ik dood bloeden. Dat hield in dat ik al mijn vampierbloed zou verliezen waardoor ik niet meer zou kunnen leven. Ik ademde in en dacht eraan dat ik dan weer bij mijn zus zou zijn. In een vredige wereld, waar mijn leven niet ten kosten ging van andere. Ik zette de staak tegen mijn borst en telde in mezelf tot 3. "1, 2..... 3"Met moeite deed ik het. Ik duwde het recht in mijn hart en merkte er eigenlijk niets van, wel pijn, dat langzaam opborrelde. Maar ik was nog niet dood. Ik zou helaas langzaam sterven. En ik kon het niet laten om te gillen van de pijn. Ik Alles werd wazig tot mijn ogen dicht vielen. Ik werd wakker in een bed. Ik werd wakker in een bed, een vreemd bed. Dus ik keek uit het raam rechts van me en zag dat ik nog steeds op school zat. Maar toen bestefte ik me dat mijn zelfmoordpoging mislukt was. De kamerdeur sloeg open en Daan kwam binnenlopen...

Kate wist niet meer wat ze met zichzelf aanmoest toen ik een gesprek met haar wilde starten. Eerst wilde ze doen alsof ze nog boos was, daarna legde ze haar hoofd tegen me aan en was weer verdrietig, vervolgens kuste ze me zo vurig dat ik dacht dat we elkaar al jaren kenden. Ze pakte de randen van mijn T-shirt vast en trok me dichter tegen zich aan. Ik kuste haar terug, terwijl mijn handen haar zij omklemden. Ik wist niet hoe lang het duurde voordat de deur openging, maar naar mijn idee veel te kort. Ik wilde eigenlijk stoppen, maar Kate maakte onze kus alleen maar wilder. Ze sloeg haar been om mijn middel heen en liet haar vingers door mijn haar gaan. Toen stapte ze plotseling gegeneerd achteruit en wierp degene die was binnengekomen en blik vol haat toe. Ik hoefde niet meer te kijken wie het was om te weten dat Desteny in de deuropening stond. Ik keek Kate aan. Moest ze nu echt zo doen? Ik snapte dat ze boos was, maar het enige wat Desteny had gedaan was binnenkomen en ik vond dat dat geen goede reden was voor zo'n hatelijke blik. Verontschuldigend draaide ik me naar Desteny om. In haar ogen stonden tranen en ik voelde meteen medelijden voor haar. Dat was het punt met Desteny. Je kon haar niet laten lopen, je kon haar niet verdrietig zien zonder daar iets aan te veranderen. Daarvoor zag ze er te gebroken uit, alsof ze niet thuishoorde in het vampier-bestaan. Misschien zocht ze mijn medeleven helemaal niet, maar ik kon er niets aan doen. Plotseling opende Desteny haar mond om te zeggen wat ze te zeggen had en er volgens mij al erg lang uit moest. "Ik zit iedereen alleen maar in de weg, ik weet dat ik soms een drama queen ben, vaak wegloop en meer. Maar veel mensen hier zien niet in dat ik van binnen ook nog 16 ben. Ik ben nooit ouder geworden. Alles is ingewikkeld, en het enige wat ik wilde in mijn leven was liefde en vriendschap. Al mijn familie is weg. Ik heb een zware tijd achter de rug. Maar ik heb geen zin meer in al die onzekerheden. Ik wil hier weg! Weg van dit leven. Ik hoef dit niet meer! Jullie kunnen denken dat dit weer een Desteny actie is. Maar ik zie het niet meer zitten. Ik heb niemand meer waarvoor ik hier zou moeten blijven. Geen reden meer om te blijven leven!" Meteen daarna draaide ze zich om, rende naar buiten en liet de zware deur achter zich in het slot vallen. Wat ging ze doen? Mijn blik zocht Kate op en keek haar bezorgd aan. Geïrriteerd liep ik naar de deur toe toen ik zag dat ze er niet veel om leek te geven. Dan deed ik het maar alleen. Desteny was iets van plan, wat niet goed voor haar zou eindigen. Ik twijfelde bij elke kruising waar ze naar toe zou zijn gegaan en bedacht me toen dat haar kamer me een prima optie leek. Ik deed mijn best haar kamernummer voor de geest te halen en rende toen zo snel als ik kon de trappen op.
Zachtjes klopte ik op de deur, maar bedacht me toen dat dat nogal ongepast was. Met kracht duwde ik de deur openen. Mijn hart sloeg een slag over toen ik Desteny op de grond zag liggen, de kamer omringd met haar rode gif, een houten staak in haar borst geduwd. Mijn eerste gevoel was paniek, grootse paniek. Ik rende naar haar toe en knielde naast haar neer. Mijn tweede gevoel was een hoop verwarring. Hoe kon een houten staak dit veroorzaken hoewel normaal gesproken een trein dat niet eens kon doen? Was ze dan zo verzwakt? Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. Net op het moment dat ik mijn handen om de staak had gezegd en die er uiterst voorzichtig uit probeerde te trekken, legde iemand een hand op mijn schouder om me te onderbreken. Geschrokken keek ik om, maar schonk Kate toen een kleine glimlach. Ik was blij dat ze kwam helpen. Samen droegen we haar de trappen af en legde haar op Kate's bed. "Gaat ze het wel... overleven?" Kate knikte. Maar ik wist dat ook zij twijfelde. Ik kreeg een idee. "Ze heeft bloed nodig." Ik legde de nadruk op bloed. Ik wist dat Kate voor geen goud haar gif zou doneren na wat er was gebeurd. "Breng me de spullen." Zei ik vastberaden. Ik wist wat er kon gebeuren als een mens bloed doneerde aan een vampier, maar zoals het er nu voor Desteny uitzag zou het de beste optie zijn. Ik liep Kate achterna naar de kast waar ze haar EHBO spullen bewaarde.
Ik haalde diep adem en duwde de spuit in mijn onderarm, tot deze helemaal vol zat met mijn bloed. Ik zag Kate haar gezicht afwenden en vroeg me af hoe lang ze al niet meer gejaagd of gedronken had. Toen ik klaar was liet ik Kate binnen even bedaren en liep ik naar de wachtkamer. Hoewel de wijzers van de klok op zeven uur stonden, was ik doodmoe. Het was gewoon zoveel wat ik vandaag gedaan had, dat meteen in slaap viel toen ik op een van de stoeltjes ging zitten.
Toen ik weer wakker werd gaven de wijzers op de klok al kwart over negen aan. Ik rekte me uit en zag Kate naast me zitten. Ik kon het niet laten het meteen te vragen. "Hoe gaat het met haar?"

Ik was bang voor Kate haar reactie op mijn zelfmoordpoging. Maar inplaats daarvan reageerde ze anders dan ik had verwacht. "Toen je je bewustzijn kwijt was, moest Daan je zijn bloed doneren om ervoor te zorgen dat je geen gifarmoede zou lijden. Maar wat er gebeurt als een mens en een vampier hen bloed gaan mengen... Je bent veranderd Desteny, en zeer waarschijnlijk in een halfvampier. Ik snap dat dit even tijd nodig heeft Juffrouw Rhodeberg, maar technisch gezien veranderd er niet zo heel veel. U moet vooral rusten nu." zo had ik haar nog nooit horen praten, zelfs niet toen ik haar voor het eerst tegenkwam. Ze zei toen: "Als U mij wilt excuseren, ik ben even bezig." toen liep ze weg en ik en Daan waren alleen. Hij legde zijn hand op mijn schouder en keek me lief aan. "Gaat het weer met je? Wat je deed was erg gevaarlijk!" Toen hij me aanraakte kwam er een beeld voor mijn ogen. Een flits. Ik zag ons, precies op dit moment, alleen hij pakte me beet en kuste me. Toen stopte het en stond ik er weer. Daan keek me verbaast en verward aan. "zag jij dat?" zei hij. Ik knikte kortaf. "Heb ik dat gedaan? Of jij?" Daan werd rood. "Ik denk niet dat ik dat kan hoor, jij eventueel. Misschien is dat deel van jou gave?" Hmm... Wat zou het dan zijn. Ik raakte hem aan en toen zag ik het. Ik kon maar 1 ding bedenken. "Wilde je me zoenen Daan?" Ik keek hem aan en zag dat hij er moeite mee had. "Misschien..." Ik schrok van zijn reactie maar wist het nu wel. "Ik kan verlangens van andere zien." Hij liet mijn schouder los en keek me aan. Daan kwam naar me toe met zijn lippen. Ik moest eens weten hoe graag ik dat wilde, maar het kon niet. We konden niet nog een keer die fout maken. En hij zou er later toch weer spijt van krijgen. Met mijn hand hield ik hem tegen. "Dit.... Ehmm, lijkt me niet handig." Ik bleef recht in zijn ogen kijken en kwam maar moeilijk uit mijn woorden. "Je wilt zijn met Kate, je wilt dit niet echt!" Even was het stil. "Misschien, heel misschien wil ik dit wel Desteny. Kate hoeft hier toch niet van te weten. Ik wil ook met jou zijn!" Mijn mond viel open van verbazing. Vond hij me leuk? Vond hij me daadwerkelijk leuk? "O, dus... Je zou best wi..." Hij drukte zijn lippen op de mijne om me stil te krijgen en het voelde heerlijk. Deze keer was het anders. Deze keer deden zijn lippen mee. Ik legde mijn hand op zijn wang en kuste hem wild terug. Hij duwde me tegen de muur en hield me stevig vast. Zijn hand gleed naar mijn kont. Hij zoende me wild en het werd heviger en heviger! Hij kuste me vervolgens in mijn nek en uiteindelijk liet hij me los. "Je weet niet hoelang ik me eigenlijk heb ingehouden sinds vandaag!" Ik lachte lief maar voelde me ook ongemakkelijk. Ik deed mijn t-shirt weer goed en ook mijn haar bracht ik even in model. Hij ging zitten op het bed en ik kwam opgelucht naast hem zitten. Ik omhelste hem en gaf hem stiekem nog een kus op zijn mond. Hier kon ik geen genoeg van krijgen! "En nu?" vroeg ik aan Daan. "In iedergeval niets aan Kate vertellen, kan dit ons geheim blijven, dat wij..."

Kate glimlachte naar me. "Waarom vraag je het haar zelf niet?" Verbaasd knipperde ik met mijn ogen. Toen glimlachte ik naar haar terug en drukte een kus op haar wang. Slaperig strompelde ik naar de deur toe en stapte onze slaapkamer in. Mijn hart sloeg weer een slag over en de opluchting verzorgde turbulentie in mijn maag. Met een hartverwarmende glimlach liep ik haar tegemoet. Toen ze mij zag deed ze een vergeefse, te snelle poging om overeind te komen. "Liggen jij!" Snauwde Kate naar haar. Ik wilde haar schouder vastpakken om haar te kalmeren, veranderde haar stem en vroeg ze haar met zoveel liefde hoe ze zich voelde, dat ik mijn hand liet zakken. Kate begon een heel verhaal te vertellen over het gedrag en de verandering van halfvampiers, maar ik kon mijn aandacht er maar niet bij houden. Ik kon alleen maar bedenken hoe blij ik was dat ik Desteny achterna was gerend, haar in leven had gehouden met mijn eigen bloed. Ik kon alleen maar kijken naar haar gezicht, denken aan onze kus. De deur die dichtviel maakte dat ik opschrok uit mijn gedachte. Ik zette het beeld uit mijn hoofd en keek verward de kamer rond. Kate was weg. Ik knipperde met mijn ogen en liep naar haar toe. Ik legde mijn hand op haar schouder en vroeg: "Gaat het weer met je? Wat je deed was erg gevaarlijk!" Op dat moment kreeg ik weer het beeld in mijn hoofd, van Desteny en mij, kussend. Hoe hard ik het ook had weggeduwd. Maar dit keer was het anders, in de flits dat ik het zag, misschien een fractie een seconde, verdween de rest van de kamer en stond ik echt naast haar, voelde ik onze kus zelfs sterker dan vanmiddag. "Zag jij dat?" Wist ik verbaasd uit te brengen.
"Heb ik dat gedaan? Of jij?" Vroeg ze, even verbaasd als ik leek te zijn. Ik fronste mijn wenkbrauwen. Toen kreeg ik een ingeving. Desteny was een halfvampier geworden, iedereen die op Bloody High zat moest weten dat halfvampiers gaven hadden. Dat betekende dat ze... mijn verlangen kon zien? Zonder dat ik het wilde bloosde ik even, voordat ik zei: ""Ik denk niet dat ik dat kan hoor, jij eventueel. Misschien is dat deel van jou gave?" Mijn stem klonk twijfelend. Ik zag Desteny nadenken. Er vormde zich diepe nadenkende rimpels in haar voorhoofd. Ze hief haar hand en legde die voorzichtig op de mijne. Ik schudde heftig met mijn hoofd om het beeld te verdringen. Maar Desteny merkte het toch op. "Wilde je me zoenen Daan?" Ik sloeg mijn ogen neer en wachtte gespannen af op een reactie. Het bleef stil. "Misschien..." Besloot ik die stilte te vernietigen.
"Ik kan verlangens van andere zien." Concludeerde Desteny fluisterend. Ik keek haar aan en liet haar schouder los. Ik moest het gewoon doen. Alles binnenin me schreeuwde dat ik hier enorme problemen door zou veroorzaken, maar het grootste deel van mij kon het toch niet stoppen. Heel langzaam bracht ik mijn hand naar haar wang en kwam dichterbij zitten. Onze lippen raakte elkaar bijna. Plotseling raakte ze Desteny 's hand. Verbaasd en gefrustreerd gelijktijdig opende ik mijn ogen. "Dit.... Ehmm, lijkt me niet handig." Haar woorden deden me afvragen waar ik in hemelsnaam mee bezig was. Ze had gelijk, meer dan gelijk. Waarom deed ik plotseling zou raar. Ik was dit alles tussen ons toch niet begonnen, had het helemaal niet gewild... "Je wilt zijn met Kate, je wilt dit niet echt!" Maar waarom had Desteny er dan een beeld over gekregen en ik ook? Het was onmogelijk dat ze geen gaven had, dat moest wel zo zijn. Ze was een halfvampier. Ik bekeek haar bleke gezicht. "Misschien, heel misschien wil ik dit wel Desteny. Kate hoeft hier toch niet van te weten. Ik wil ook met jou zijn!" Ik kon mezelf wel slaan. Waarom had ik dit nou weer gezegd? Het sloeg nergens op, Desteny zou dit niet kunnen weigeren en het zou grootse problemen veroorzaken. Haar mond viel open. Zie je nou wel. Hier zou ze op moeten ingaan. Ik wist niet wat me bezielde, werd helemaal door haar overgenomen. "O, dus... Je zou best wi..." Ik luisterde niet eens naar de zin die ze probeerde te maken en stortte me in mijn vergevingsgezindheid voor mijn verlangens. Ik pakte haar gezicht vast en snoerde haar de mond met mijn lippen. Er gierde van alles door mijn lijf heen. Maar het meeste schreeuwde mijn verlangens naar me wat ze wilde dat ik deed, wat ik wilde dat ik deed. Onze kus werd steeds intenser. Desteny 's handen omsloten mijn gezicht en in mijn opwinding duwde ik haar tegen de muur. Ik besefte niet eens wat ik deed, ik wilde alleen maar... Desteny. Toen ik een beetje gekalmeerd was door haar kus, drukte ik een kus in haar nek en liet haar met veel moeite los. "Je weet niet hoelang ik me eigenlijk heb ingehouden sinds vandaag!" Fluisterde ik in haar oor. Zoals ze naar me lachte moest ik moeite doen om haar niet weer meteen te kussen. Om iets te doen te hebben zakte ik op het bed neer. Ik voelde me schuldig. Kate en ik hadden hier samen in geslapen... Desteny die naast mij kwam zitten en me omhelsde nam die gedachte weg. Alweer kuste ze mij. "En nu?" vroeg ik aan haar. "In ieder geval niets aan Kate vertellen, kan dit ons geheim blijven, dat wij..." Ik snoerde haar de mond met nog een kus en stond toen zo snel mogelijk op, ik wilde mezelf er van weerhouden dat ik haar niet meer alleen kon laten. "Na de gymles komt U zich melden bij mij, Juffrouw Rhodeberg!" Ik knipoogde naar haar en liep toen snel de kamer uit, Kate's kantoor door, die niet opkeek van waar ze dan ook mee bezig was, naar de gymzaal waar ik het een en ander ging voorbereiden. Ik verheugde me nu al op morgen, als Desteny weer gymlessen zou hebben.